Ég vil ekki að neinn tékki út úr mínu tékkhefti, án þess að spyrja mig!

Einn af góðum vinum mínum notar oft þetta orðalag og verður alltaf jafn reiður þegar hann segir þetta. Hvað á hann við:

• Gengisfellingin 2009- hrunið, þegar allt hækkaði um 100%,
• Skattahækkanir, hækkuð þjónustugjöld, niðurskurður á öllum sviðum,
• Hagsmunapot, vegagöng á landsbyggðinni, greiðsla málsvarnarlauna bæjarfulltrúa í Kópavogi.

Hann var ekki spurður um neitt af þeim útgjöldum, sem liggja að baki þessara hamfara, honum er hinsvegar sendur reikningurinn, það er tékkað úr hans tékkhefti án þess að spyrja hann.

Nú er þessi vinur minn ekki ósanngjarn maður, hann er vitur og passasamur um öll sín mál.  Hann borgar glaður skatta, er fara til góðra mál, skóla, heilsugæsla, löggæsla.  Honum dytti ekki í hug að umgangast annað fólk með þessum hætti, sem hér er lýst. Þess vegna hefur hann fullan rétt til að spyrja hvers vegna er farið svona með mig ?

Er ekki líklegt að margir hugsi svona. Hugsi með sér, það er einhvernvegin ekkert réttlæti í þessu. Ég skil alveg að eldgos og mögulegt tjórn, sé eitthvað sem við verðum að leysa sameiginlega, en þessi naglasúpa sem var hér kokkuð, nei takk.

Ég held að hörð viðbrögð í Icesave málinu, séu af þessum rótum.  Reyndar hörð viðbrögð við öllum úttektum af tékkheftinu.  Ráðamenn þjóðarinnar standa frammi fyrir þeim mesta upplýsinga- og útskýringavanda sem þeir hafa staðið frammi fyrir.  Skýringin í dag má ekki vera, af því bara, það þarf að vera meira kjöt á beinunum. Séu deilur um málið, aukast kröfurnar um rökstuðning.

Mér finnst einn stjórnmálamaður meirihlutans, Steingrímur J Sigfússon, skilja þetta og vera að reyna að tala við okkur eins og fólk. Ég vona að hann gefist ekki upp á því !

Einkavæðing, ábyrgð eigenda og stjórnenda.

Á árunum 2003/4 voru tveir bankar í eigu ríkisins einkavæddir. Þetta var mjög stór ákvörðun á þeim tíma, bæði pólitískt og aðferðafræðilega. Reyndar var þessi einkavæðing hluti af mikilli bylgju sem þá fór yfir heiminn og Evrópu. Einhvern veginn held ég að niðurstaða þessar tilraunar hafi víðast verið vonbrigði.

Ástæða þess að ég færi þetta í tal er að nú er að rísa ný bylgja einkavæðingar mögulega ekki alveg eins og sú fyrri,  að eðli eða í tíma, en samt einkavæðing. Mikilvægt er að halda því til haga sem lærðist í fyrri umferð, þó í almennum orðum sé:

„-   Einkavæðing ríkisbankanna á sínum tíma sýnir mikilvægi þess að verklagsreglur séu skýrar með áherslu á vönduð vinnubrögð og gegnsæi. Þetta er ekki síst brýnt þegar um er að ræða samfélagslega mikilvæg fyrirtæki eins og bankana. Að öðrum kosti er hætt við að tortryggni ríki um ferlið og komið sé í veg fyrir að sátt ríki um ákvörðunina."
    -      „Lærdómar fjármálakreppa annars staðar í heiminum sýna ótvírætt að miklu skiptir hverjir komast til áhrifa innan fjármálafyrirtækja. Af þessu leiðir að mat á eigendum stórra eignarhluta skiptir höfuðmáli. Vönduð umræða þarf að eiga sér stað um eignarhald á fyrirtækjum eins og bönkum, hve dreift eignarhaldið eigi að vera og hverjir séu í raun hæfir til að eiga fjármálafyrirtæki. Slíkt á sérstaklega við um þau fjármálafyrirtæki sem eru skilgreind sem kerfislega mikilvæg þar sem almannahagsmunir eru ríkir."
    -      „Tryggja þarf að óháð mat fari fram á mögulegum eigendum og að ferlið sé gegnsætt."
    -      „Þegar eigendur fjármálafyrirtækja eru verulega stórir er hætta á að þeim sé hyglað innan fyrirtækjanna á kostnað minni eigenda, eins og dæmin sanna. Ganga þarf stíft eftir því að stærstu eigendur njóti ekki sérstöðu í formi taumlausra lánveitinga."
    -      „Efla þarf umræðu um ábyrgð stjórnarmanna í fyrirtækjum, ekki síst fjármálafyrirtækjum, og tryggja þarf að þar sitji aðilar sem hafi nauðsynlega sérþekkingu á viðfangsefnum fyrirtækisins og sterka dómgreind."
    -      „Efla þarf eftirlit með stjórnum fyrirtækja og meðal annars fylgja því eftir að reglur um góða starfshætti séu hafðar í heiðri í störfum stjórna."
    -      „Tryggja þarf að þeir sem stjórna fyrirtækjum á borð við banka hafi til að bera nauðsynlega þekkingu og reynslu og séu sér meðvitaðir um siðferðilega ábyrgð sína ekki aðeins gagnvart eigendum heldur samfélaginu öllu."
    -      „Setja þarf almennar reglur um hvatalaun til lykilstjórnenda fyrirtækja á markaði, þar sem umfram allt er byggt á langtímahagsmunum fyrirtækisins og þar með hagsmunum samfélagsins."
    -      „Aukið eftirlit þarf að vera með samskiptum eigenda og stjórnenda fjármálafyrirtækja í því skyni að tryggja sjálfstæði stjórnendanna, einkum gagnvart stórum eigendum."
( Úr skýrslu vinnuhóps um siðferði á vegum þingmannanefndar Alþingis 2010 )

Allt er þetta viturlega mælt. Þeir sem véla um þessi mál í dag og í framtíðinni ættu að lesa þetta reglulega. Sérstaklega þegar síbylja hagsmunanna bylur á mönnum og allir annmarkar smæðar okkar og kunningsskapar, sýna sig af fullum styrk.

Gagnsæi hlutanna.

Í þjóðmálaumræðunni, kemur þetta orð æ oftar fyrir.  Þeir sem halda þessu orði á lofti nota það gjarnan, sem lýsingu á lausn ýmissa þjóðfélagsmeina. Kemur í hug 4 nöfn manna sem nota þetta mikið, og tek eftir því að þessir aðilar tengjast allir fjölmiðlum.

Það er sammerkt með þessum einstaklingum að þeir eru mjög reynslumiklir og að mínu viti, vitrir menn.  Reynsla þeirra segir að gagnsæi, sem andstæða leyndarhyggju og laumuspils sé leið til að vinna gegn spillingu. Eitthvað sem við eigum að gera og hefðum átt að gera fyrr. Upplýsingar eigi að vera opinberar og gagnsæjar, aðgengilegar öllu.  Engin reykfyllt herbergi,  engin misnotkun valds, valds sem liggur á upplýsingum fyrir sig.

Upp í hugann kemur atvik frá 2009, þegar hin svokallaða Wymanskýrsla var til sýnis völdum hópi, í sérstöku herbergi í fjármálaráðuneytinu, og máttu ekki fara úr þessu herbergi, eða afritast með neinum hætti. Leyndin var svo mikil að aðgangur var háður sérstökum dulkóða.

Hugmyndafræði gagnsæis er að þá verði til, eftirliti fjöldans, sem hefur nú tækifæri til að sjá og fylgjast með.  Stóra spurningin er hinsvegar á allt að vera upp á borði, alls ekkert er háð leynd.  Eins og nærri má geta er allt svona tala eitur í beinum, valdahafa, viðskiptaklíka og glæpamanna.

Meðferð upplýsinga er í dag,  er stórmál, upplýsingar eru völd og peningar. Í fjármálaheiminum, eru til ofurtölvur, sem gefa eiganda sínum upplýsingar, nokkrum míkrósekúndum áður enn aðrir fá þær. Sannarlega verðmæt sekúndubrot.

Þó gagnsæi sé áhugaverð pæling, vegast hér augljóslega á, grundvallar réttindi borgaranna. Réttindi eins og tjáningarfrelsi og friðhelgi einkalífsins.  Hvað skiptir okkur mestu máli vegið á þessar vogaskálar er mat hvers og eins.

Reynsla hinna eldri - samningur kynslóðanna

Þeir sem lifað hafa langa ævi, hafa aflað sér mikillar reynslu. Þessi reynsla hefur í sumum tilfellum verið dýru verði keypt.  Eldra fólk hugar því oft, ef ég miðla  nú þessari reynslu minni til hinna yngri, gætu þau mögulega forðast þær vilpur sem ég hef lent í.  Hinir eldri vita að sagan hefur tilhneyingu til að endurtaka sig.

Hinir yngri sjá nú ekki mikið púður í reynslu hinna eldri, hvað er hægt að gera með eitthvað sem gerðist í fornöld.  Nú eru nýir tímar, tíminn líður hratt, gamla gengið hugsar hægar, þarf að skoða alla hluti, passar ekki nútímanum.

Það sem ekki má gleymast er að kynslóðirnar þurfa að geta lifað saman og borið virðingu fyrir aldri og reynslu hvers aldursskeiðs.  Ég kalla þetta hinn óformlega samning kynslóðanna.

Þessi samningur verður að vissu leyti að skrifast í sandinn, hann þarf að breytast, með breyttu þjóðfélagi.  Við verðum hinsvegar að tala um þetta, ekki að festast hver í sínu horni.  Vil rifja hér upp nokkur dæmi um tímamót í þessum samskiptum:

• 1. Þegar tölvur hófu innreið sína í líf okkar, var það ungafólkið sem tók upp þessa nýju tækni og nýtti sér hana. Skyndilega hafði ungt fólk öðlast geypilegt forskot á eldri kynslóðina, sem var miklu lengur að tileinka sér þessa tækni, sumir hafa reyndar aldrei gert það. Yngri kynslóðin hafði allt í einu öðlast stöðu gagnvart þeim eldri,
• 2. Við höfum nú lifað tvo áratugi ungdómsdýrkunar. Hvað gerðist er efni í lengri pistil. Peningaöflin, neysluhyggjan hefur séð sér hag í að viðhalda þessari stöðu. Annað lóð á vogaskál ungdómsins,
• 3. Mennt er máttur. Betri menntun og aukin fjöldi menntafólk, spilar á öllum tímum hinum ungu í haginn. Þrátt fyrir aukna símenntun er það mín tilfinning að hér hallist á merinni,
• 4. Einkavæddu bankarnir frá 2003, köstuð fyrir róða öllum gömlum gildum bankastarfsemi. Bankastarfsmenn eldir en 40 ára voru sendir heim, þeirra var ekki þörf, nýir tímar unga og fallega fólksins með áhættusækni að leiðarljósi var runnir upp. Hvernig fór?

Reynsla fullorðna fólksins er ekki eitthvað sem auðvelt er að skýra. Hún er samt límingin í þjóðfélaginu,  grunnurinn. Þegar hipparnir voru búnir að fríka út, hvert fóru þeir, þeir fóru heim, til pabba og mömmu.

Samningur kynslóðanna felst í jafnvægi, að nota það besta úr báðum heimum. Þeir eldri eiga ekki að sitja ofaná þeim yngri, kraftur æskunnar þarf að fá að njóta sín. Þeir yngri verða að sýna þeim eldri virðingu. Þeir yngri verða einnig að losa sig við þá hugsun að enginn sé morgundagurinn. Að keyra sig áfram í sífelldu kapphlaupi og stressi. Unga fólkið þarf að skilja að sá sem keyrir það áfram er sjálfsköpuð pressa, sakammtíma hugsun og svo hagsmunaiðnaður, sem byggir tilveru sína á því að allt þurfi að gerast í gær.  Iðnaður sem m.a. hefur tekið sálfræðina í sína þjónustu.

Samningurinn felst í því að við svörum saman spurningunni, hvað eru lífsgæði, og hvernig samfélag viljum við byggja upp. Ég segi við getum ekki haldið áfram á sömu braut og verið hefur.  Nýtum reynslu hinna eldri og kraft og eldmóð þeirra yngri til jákvæðra breytinga.

Um tryggingu bankainnstæðna.

Það má segja að þjóðin sé orðin „ sérfræðingur"  í innistæðutryggingum eftir alla Icesave umræðuna. Icesave hefur lyft upp á borðið mikilvægi þessara mála fyrir sparifjáreigendur. Umræðan hefur einnig sýnt okkur veikleika þess kerfis sem var og almennt þekkingarleysi, því staðreyndir voru fáum kunnar og flestir í góðri trú. Banki væri traust stofnun, og peningarnir öruggir, svo gekk reksturinn svo glimrandi vel.

Í dag tryggir íslenska ríkið allar innistæður í innlánsstofnunum á Íslandi og hefur gert frá hruni. Flestir eru sammála því að það fyrirkomulag getur ekki haldið áfram endalaust.  Benda má á EES samninginn í því sambandi.

Það er hinsvegar ekki auðvelt fyrir ríkið að koma sér úr þessari stöðu. Allt sem túlka má sem minni trygging gæti haft áhrif á trú fólks á bönkunum og vilja til sparnaðar.

Fyrir Alþingi liggur frumvarp til laga um innstæðutryggingar og tryggingakerfi fyrir fjárfesta, sem lagt var fram á 139. löggjafarþingi 2010-2011.

„  Markmið laga þessara er að veita eigendum innstæðna í innlánsstofnunum og viðskiptavinum fyrirtækja í verðbréfaþjónustu vernd gegn greiðsluerfiðleikum viðkomandi fyrirtækis. Til að unnt sé að veita þá vernd er innlánsstofnunum og fyrirtækjum í verðbréfaþjónustu skylt að greiða iðgjald til Tryggingarsjóðs innstæðueigenda og fjárfesta sem veitir lágmarksvernd samkvæmt lögum þessum."

Ríkisábyrgðin, og önnur afskipti ríkisins,  er göróttur drykkur og hefur víða áhrif á fjármagnsmarkaðinn. Benda má á:

• Hefur áhrif á sparnaðarformið. Sparifjáreigandi á val um marga sparnaðarkosti, sem keppa innbyrðis um hylli hans. Kaup á hlutabréfum er í dag ekki sérlega ofarlega á þeim lista, borið saman við ríkistryggð innlán,
• Á fjármagnsmarkaði eru bæði ríkis - og einkabankar, og ríkið hefur verið að stíga inn í aðrar fjármálastofnanir, eins og sparisjóðina. Rök ríkisins fyrir aðkomu að sparisjóðnum hefur meðal annars verið ábyrgð þess á innstæðum,
• Íbúðalánasjóður er eigna ríkisins á honum er, einn þáttur þessa máls,
• Sú hugmynd að láta banka og aðrar fjármálastofnanir borga fyrir ríkisábyrgðina, meðan það kerfi gildir, hlýtur að vera mjög fýsileg.

Þegar bráðavandinn hefur verið leystur og eldar slökktir kemur að því að móta þarf heilbrigðar leikreglur fjármálakerfisins.

• Það er of stórt, of dýrt, og í augljósum ímyndar og tilvistarvanda, eftir hrunið.
• Stórar pólitískar spurningar snúa að hlut ríkisins í nýju kerfi. Þar takast á sjónarmið einka - og ríkisrekstrar.

 

Nýja varðskipið okkar.

Skipið er smíðað hjá ASMAR skipasmíðastöðinni í Chile og er fullkomnasta skipið sem þar hefur verið smíðað, bæði hvað varðar getu og tækniútfærslur. Dráttargeta skipsins er 120 tonn og ganghraði þess 19,5 sjómílur. Þór er búinn tveimur 4.500 kw aðalvélum, það er 4.2250 brúttótonn, 93,65 m að lengd og 16 m breitt. Varðskipið er hannað af Rolls Royce Marine í Noregi á grunni norska varðskipsins Harstadt sem norska strandgæslan hefur verið með í rekstri frá árinu 2005. Talið er að varðskipið verði eitt allra öflugasta björgunar- og dráttarskipið á N-Atlantshafi

Var í landhelgisgæslunni á mínum yngri árum. Man eftir því að þessi vera var það næsta sem ég hef komist heraga. Auðvitað var þetta ekki her, en þetta var og er lögregla hafsins. Hafði á mínum skólaárum verið öll sumur á fiskiskipum þannig að það voru veruleg viðbrigði að koma í gæsluna. Hugsa oft til þessa tíma og þeirrar mikilvægu vinnu sem unnin er í landhelgisgæslunni.

Það voru miklar fréttir 2004/2005 þegar umræða  um nýtt varðskip komust í hámæli.

Skipið var sjósett í apríl 2009 og síðan hefur lítið verið um það rætt. Þær fréttir sem síðar hafa komið er af óförum skipsins þegar risaalda gekk þarna á land vegna jarðaskjálfta úti fyrir ströndinni.  Skipið var þá í þurrkví, það fylltist af sjó hallaðist í kvínni og allt fór á annan endann.  Tjón á skipi  og vélbúnaði svo og öðru varð verulegt. Smíði skipsins er ekki enn lokið

Einnig eru fréttir um  hækkaðan smíðakostnað. Talan 1.100 m kr. er nefnd í þessu sambandi.  Smíðakostnaður samtals gæti þá verið um 7-8 milljarðar króna á gengi dagsins í dag.

Á saman tíma og verið er að smíða þetta nýja og dýra skip í fjarlægu landi, er ekki hægt að halda úti núverandi skipaflota landhelgisgæslunnar. Fjölmiðar hafa greint frá tilraunum til að leigja eitt varðskipið í erlend verkefni, en samningar við áhöfn hafa ekki tekist.

Hvernig hið nýja skip passar inn í þessa mynd og fjárhagsstöðu þjóðarinnar, hlýtur að vera öllum velunnurum landhelgisgæslunnar áhyggjuefni.

Verður það mögulega hlutskipti þessa skips að fara strax í leigu eða sölu erlendis vegna stöðu landhelgisgæslunnar. 

 

 

 

Um verðtyggingu, á hún að fara eða vera.

Verðtrygging byggir á einfaldri hugsun, ef ég lána þér krónu vil ég fá hana til baka með sama verðgildi og sú króna hafði sem ég lánaði þér.  Ekki krónu sem hefur 10% þess verðgildis sem ég lánaði.  Hvers vegna þessi krafa. Ég á tvo kosti með þessa krónu kaupa mér eitthvað strax (nýti þá núverandi kaupmátt hennar ) eða spara hana og lána þér hana. Ef ég hef ekki verðtrygginguna, þá fæ ég útvatnaða krónu til baka.

Þessi krafa mín er ekki ósanngjörn, en hvers vegna finnst þér hún svo ósanngjörn ?

• Vísitalan sem mælir verðrýrnun krónunnar þinnar er algert rugl. Ef skattar hækka, eða olía hækkar, þarf ég að borga þér meira. Þú borgar mér í reynd ekkert meira, fleiri krónur já, en kaupmáttur þessara króna er minni. Ég hef ekki hagnast neitt, ég er einfaldlega jafn settur,
• Þú vilt vera jafn settur, en sem t.d. launþegi er ég það ekki, enginn bætir mér verðrýrnun krónunnar. Ég skil þetta vel og hef alla samúð með þér, en okkar samningur er einfaldlega, ég lána þér krónu, þá raunkrónu vil ég fá til baka,
• Þetta kerfi er ekki við líði annarsstaðar, hvers vegna hjá okkur? Mér er alvega sama um það, ég segi aðeins við þig ef þú vilt fá mína krónu til láns í 25 ár á Íslandi er þetta mín krafa. Þú ræðu hvað þú gerir.

Það má sannarlega spinna þessa samræður áfram.  Nú gerist eftirfarandi:

• Lántakandinn hefur fengið í lið með sér þingmenn, sem vilja taka þetta varnarúrræði mitt frá mér, en í nafni hvað réttlætis?
• Ég er tilbúinn að ræða breytingar. Ef ég fæ alltaf raunvexti ( vexti + verðbætur ) þá er ég jafn settur. Ef stjórnvöld ætla sér að vera með puttann í því hvað eru raunvextir þá er ég ekki með. Ég tel að með samningi um vísitölutryggingu sé ég betur settur, en eftir nefnda breytingu,
• Ég fæ óþægilega tilfinningu þegar stjórnmálamenn tala um réttlæti og þróun, vil hafa mitt réttlæti tryggt á blaði, ekki að einhver hafi aðgang að mínum vösum.

Geti einhver sannfært mig m að við íslendingar höfum unnið fullnaðarsigur á verðbólgu þá liði mér strax betur. Sagan segir mér annað.

Upprifjun um efnahagsmál í dag - gagnrýni.

  „ Það sem stendur upp úr í dag í efnahagsmálum Íslands er að sjálfsögðu þessi mikla efnahagskreppa sem þjóðin er í og sem er örugglega sú dýpsta og alvarlegasta á lýðveldistímanum. Upphaf hennar er bankahrunið 2008 en því miður hefur það gerst að efnahagsstjórnin í framhaldinu og fram á þennan dag hefur gert illt verra. Í stað þess að skapa efnahagsleg skilyrði fyrir skjótum bata hafa stjórnvöld kosið að grípa til ráðstafana sem beinlínis stuðla að áframhaldandi efnahagskreppu. Þau hafa hækkað skatta stórlega og hóta frekari hækkunum, þau halda uppi gjaldeyrishöftum, koma í vega fyrir stórframkvæmdir á orkusviði og tala um atvinnurekendur og frumkvöðla upp til hópa sem braskara og vonda pappíra. Þau hafa stóraukið ríkiseign og ríkisrekstur og reyna nú nánast að þjóðnýta sjávarútveginn eins og orkuiðnaðurinn er nú að mestu þjóðnýttur. Í stað þess að spara hafa stjórnvöld ríghaldið í dýrt og óhagkvæmt velferðarkerfi sem þjóðin hefur ekki efni á og bjóða háar atvinnuleysisbætur miðað við markaðslaun, sem beinlínis letur fólk frá því að leita sér vinnu. Með framhaldi þessarar stjórnastefnu eru efnahagshorfur slæmar svo ekki sé meira sagt." ( Ragnar Árnason F.V 7 tölubl. 2010 )

„ IMF spáði því 2008 m.v. langa reynslu af kreppum, að á Íslandi myndi eftirfarandi gerast. Þjóðarframleiðslu myndi dragast mikið saman 2009 - 2010 en þá myndi fara að rofa til. Samdrátturinn þýddi að 20.000 störf töpuðust. Vandi dagsins í dag er hinsvegar að engin hagvöxtur er í spilunum. Ástæðan er sú að skattar eru háir, sem draga peninga út úr hagkerfinu. Eina leiðin til að örva hagvöxt er að fá í gang fjárfestingar, innlendar eða frá útlöndum, aukin einkaneysla mun ekki draga vagninn.  Við þurfum aukna verðmætasköpun, sem er afsprengi, aukinna fjárfestingar og framleiðni. Skatta og atvinnustefna stjórnvalda er að kyrkja mögulegan hagvöxt." ( Bjarni Benediktsson á fundi í Kópavogi 12.3.2011 )

Skýrir kostir og samhljómur er í skoðunum þessara heiðursmanna. Boðskapur sem á erindi við kjósendur enda margir sem telja kosningar á næsta leiti. Fróðlegt verður að fylgjast með á næstu vikum hvort kosningahljóð er að komast í strokkinn.

Þá mun gilda að ná til 40% þjóðarinnar, sem vantreystir gömlu flokkunum, og vill eitthvað nýtt.  Hvað skyldi Sjálfstæðisflokkurinn eiga af þessum 40% stabba.

Að líta í eigin barm, erfiðasta innlit lífsins.

Flestir góðir menn vona að hrunið hafi kennt okkur eitthvað nýtt. Við munum standa upp, hafandi lært verðmæta lexíu og með bros á vör byggjum við upp nýtt Ísland. Hrunið hafi verið lærdómur sem við sem þjóð höfum orðið að ganga í gegnum, til að læra af því, og breyta hugarfari okkar og viðhorfum. Guð gefi að það sé nákvæmlega þetta sem sé og muni gerast.

Við sem eldri erum vitum að hugarfar skiptir öllu máli. Neikvæðni elur af sér meiri neikvæðni, auk þess vegur neikvæðni þyngra en jákvæð hugsun. Ekkert gott vinnst með neikvæðninni.

Neikvæðni er samt þjóðaríþrótt íslendinga nú um stundir og alltof margir taka þátt í þeim leik og hafa mögulega hagsmuni af því að viðhalda þessu ástandi. Eitthvað nýtt þýðir breytingar, eitthvað  nýtt raskar  jafnvægt, ég veit hvað ég hef, en óttast það nýja.  Nefnum nokkur dæmi:

• Það er í dag krafa fjöldans, að einhverjum sé refsað fyrir hrunið. Fjöldi fólks hefur gerst dómari í þessari sök, og telur að með gerðum sínum í orði og æði, sé það að framfylgja réttlætinu. Ég hata þennan, ég versla ekki við þennan ég sletti málningu á þennan, vil hengja annan,
• Útrásin var vitleysa að utan kemur ekkert gott, lokum okkur af, seljum ekki sjálfstæði okkar vondu fólki. Undirliggjandi viðhorf, allt er öðrum að kenna. Það var nú hinsvegar þannig að meirihluti þjóðarinnar dansaði með hrunverjum, þeir voru allir á meðal vor, afsprengi okkar samfélags. Hvað var það í okkur sjálfum sem gat af sér þetta ástand, er stóra spurningin. Við vorum svo blind, að gangrýni sem mest og best kom frá útlendum aðilum, átti ekki upp á pallborðið.

Við sem þjóð höfum fengið rauða spjaldið. Við eigum einstakt tækifæri til að læra af fyrri mistökum okkar, og spyrja hvers vegna fengum við rauða spjaldið.  Hrunið var leitt af körlum og gildi þeirra réð ferð.  Það væri mjög viðeigandi ef konur leiði nauðsynlega siðbót og hún sé hluti jafnréttis umræðunnar.  Inn í umræðuna þarf að koma spurningin um lífsgildi okkar og lífsgæði, umræða um það þjóðfélag sem við viljum búa í.

Konur í þessu landi hafa beitt vopn á karlana, eða vopnið sem Lýsistrada notaði.  Það gildir þá þar til við höfum gert upp karlrembu fyrri ára !

 

Viltu ekki lækka launin mín please !

Það er dauður maður sem ekki sér húmorinn í deilu embættismanna forsetans og forsætisráðherra um launalækkun þess fyrrnefnda.

Til upprifjunar segir í frétt mbl. 16.1.2009

Samkomulag hefur náðst á milli forseta Íslands, Ólafs Ragnars Grímssonar og fjármálaráðherra, Árna M. Mathiesen, um að laun forseta verði lækkuð á sama hátt og laun forsætisráðherra, eins af handhöfum forsetavalds, enda segir í úrskurði Kjararáðs að forseti geti sjálfur óskað eftir slíku við fjármálaráðherra.

Laun forsætisráðherra voru lækkuð um 15% og samkvæmt því munu laun Ólafs Ragnars lækka úr rúmum 1.827 þúsund krónum á mánuði í rúmar 1.553 þúsund krónur.

Eins og greint var frá á mbl.is hafnaði Kjararáð ósk Ólafs Ragnars um að laun hans verði lækkuð  á sama hátt og laun forsætisráðherra og forseta Alþingis, handhafa forsetavalds. Sagði Kjararáð að slík launalækkun sé óheimil samkvæmt stjórnarskrá.

Ráðið tók ekki afstöðu til þess hvort forsetinn gæti sjálfur afsalað sér hluta launa sinna, tímabundið eða varanlega, með tilkynningu til fjármálaráðherra, líkt og nú hefur verið gert.

Nú verður fyrst og fremst að líta á þessa umræddu launalækkun sem symbólska. Kreppan blasti við og allir þurfa að standa saman. Það að lækkun launa forsetans um kr. 270.000 á mánuði hefur ekki skipt hann sköpum, eða þjóðarhag. Hann er vel giftur og gæti  brugðist við með því að biðja konuna um að kaupa í matinn í nokkur skipti.

Nú standa fyrir dyrum almennir kjarasamningar. Ekkert er til skipta, allir kassar tómir, tillögur um að hækka lægstu laun um kr. 50.000 á mánuði,  eru ekki til umræðu vegna stöðu atvinnuveganna. Það þarf líka að fjármagna greiðslur til hinna atvinnulausu.

Í þessu ljósi verðu þessi deila, helst dapurlega eða mögulega hlægileg.  Það er alveg ljóst að fjöldi einstaklinga og fjölskyldna er í þeirri stöðu að kr. 10-20.000 á mánuði skipta máli. Hækkanir nánast alls hafa bæst við framfærslu um hver mánaðarmót að undanförnu og má þar t.d. nefna bensín, og ýmsar nauðsynjar.

Mest hætta liggur í því að stórir hópar missi vonina, vonina um að sjá sér farborða. Hinn margumtalaði fjárhagsvandi heimilanna, að geta ekki staðið í skilum með húsnæðislán, er mögulega að breyta um form og verða framfærsluvandi.  Það þýðir þá minni peningar í lánin, vandinn hefur bitið í skottið á sér.