Greiningardeildir gömlu bankanna.

Greiningardeildir föllnu bankanna voru mjög áberandi í viðskiptalífinu hér á árum áður. Varla var hægt að opna svo fjölmiðil að þar væri ekki álit einhverrar greiningadeildar. Í þessum deildum sat mikið af hámenntuðu fólki, sem dældi út áliti á öllum hlutum, þjóðhagsspám, og allskyns úttektum. Fólk úr þessum deildum voru mjög vinsælir viðmælendur í spjallþáttum, allt var eitthvað spennandi í kringum það, það var með í vasanum lykilinn að gróðanum.

Þessar deildir tóku yfir alla vinnu og umræðu um efnahagsmál.  Það var um það þegjandi samkomulag að bankarnir önnuðust þessa þjónustu. Þjóðhagsstofnun hafði verið lögð niður og Seðlabankinn dró sig inn í sína skel.  Fjármálaráðuneytið byggði reyndar upp teymi sérfræðinga og gaf út álit.  En það voru viðskiptabankarnir og greiningadeildir þeirra sem voru „ running the show „

Fyrir utan að hafa skoðun á því hvernig ætti að stjórna þjóðfélaginu, spáðu starfsmenn deildanna fyrir um hlutabréfaverð og tóku þátt í einskonar keppni um árangur og spádómsgáfu.  Toppurinn á þessari visku allri var spá þessara aðila um hlutabréfaverð á árinu 2007. Það ár var spáin 30% hækkun en á því ári féll verðið um 50%, eða 80% frávik.  Þrjú árin þar á undan hafði verð hlutabréfa hækkað um 30% á ári. Mini kreppan á hlutabréfamarkaðnum 2007, þurrkaði út verðmæti á bilinu 2000-3000 milljarðar.  Eins og rannsóknarskýrslan greinir frá hófst frá þessum tíma, tími handstýringar á hlutbréfaverði bankanna, sem á þessum tíma var stór hluti af veltu markaðarins.

Á þessum tíma voru bankarnir stórir hagsmunaaðilar á hlutabréfamarkaði. Beinar og óbeinar ráðleggingar þeirra til almennings gátu ekki verið hlutlausar, hagsmunarárekstrar voru augljósir. Greiningadeildirnar voru þarna mjög áberandi.

Nýju bankarnir hafa farið mjög hægt í sakirnar á þessu sviði.  Jafnframt er það mjög skynsamlega leið sem Landsbankinn ætlar að fara, að fá utanaðkomandi aðila til starfa sem greiningaraðili fyrir bankann.

 

Í húsi moskunnar.

Hef verið að lesa þessa ágætisbók, eftir Kader Abdolah. Sagan segir frá stórfjölskyldu í Íran og fjallar um lífið í húsi moskunnar - íamana, ömmur, teppakaupmenn, te drykkju, trú, keisarann og Bandaríkin, Ayatollah, kommúnista, hefndir, ástir, sorg, náttúru og hefðir.  Hús moskunnar er frábær bók, hún er öðruvísi en þær spennusögur sem nú fylla búðirnar. Það er tilvaldið að lesa hana núna þegar ólga er mikil í þessum heimshluta og í arabaheiminum.

Þegar heittrúarbylgja Khomeini skellur á landinu, þagnar hláturinn og skothríð tekur við af bænakalli. Þá bregðast íbúarnir í Húsi moskunnar við á ólíkan hátt; sumir beygja sig undir ofurvald klerkanna, aðrir rísa upp til varnar og gjalda fyrir með frelsi sínu og lífi - og svo eru þeir sem ganga ógnarstjórninni á hönd og gerast skósveinar hennar og refsinornir.  Grimmdin var ólýsanleg og allt  í nafni trúarinnar. Höfundurinn fléttar á meistaralegan hátt inn í alla söguna persónur úr Húsi moskunnar.  Þrátt fyrir allt mótlætið er líka mikil fegurð í þessari sögu.

Sagan rifjar upp gamla tíma fyrir mig, þegar ég var í skóla í Englandi. Í skólanum voru margir strákar frá Íran, Persíu eins og þeir vildu nefna landið.  Þetta voru synir ríkra foreldra og pabbi þeirra vann yfirleitt í olíuiðnaðinum. Veldi keisarans og glamur var ráðandi á þessum tíma.  Þeir voru í Englandi til að læra ensku og kynnast heiminum.  Báðust fyrir 2 á dag eins og sannir múslimar.  Ég missti svo alveg af þessum strákum og vona, að ayatollah- tíminn hafi ekki orðið þeim að fjörtjóni.

Nóttin kostar 2.500 kall.

Á brúðkaupsnótt þeirra , sagði hin unga brúður kankvíslega við brúðgumann, nóttin hjá mér kostar 2500 kall. Hann var svo æstur, að hann samþykkti þetta strax.

Næstu 30 ára höfðu þau þennan hátt á, nóttin kostaði 2500 kall.  Honum fannst þetta æði, hún gæti notað þetta til að kaupa sér föt eða hvaðeina sem hún vildi.

Dag einn þegar konan kom heim, var maður hennar heima og mjög drukkinn. Hann útskírði það fyrir henni að rekstur fyrirtækisins þeirra hefði gengið illa og nú væri það gjaldþrota og hann atvinnulaus. Hann væri orðin 55 ára og ekki auðvelt fyrir hann að fá vinnu sem greiddi laun, eitthvað í námunda við það sem hann hefði haft.  Fjárhagur þeirra væri því í rúst.

Konan hlustaði á þetta allt hin rólegasta. Þegar hann var búinn, rétti hún honum sparisjóðsbók, sem reglulega hafði verið lagt inn á í 30 ár. Innstæða var um 120 milljónir króna. Hún sýndi honum einnig hlutabréf í bankanum þeirra að virði 240 milljónir og sagði stolt að þau væru meðal stærstu hluthafa í bankanum. Hún sagði honum einnig að í 30 ár hefði hún sparað og fjárfest „ ástarpeningana „ þeirra og þetta væri árangurinn.

Maðurinn var gjörsamlega orðlaus þegar hann horfði á þessa peninga og hlutabréf, en að lokum kom hann upp orði og hrópaði, ég hafði ekki hugmynd um hvað þú varst að gera!!  Hefði ég vitað þetta hefði ég gefið þér fyrirtækið.

Karlmenn vita stundum ekki hvenær þeir eiga að halda kjafti !!!

Frekjudallar í samtökum atvinnurekenda og hjá LÍÚ.

Samtök atvinnurekenda (SA ) eiga sér fáa formælendur þessa dagana.  Frekja þeirra þykir með afbrigðum, þeir eru dónalegir við Jóhönnu, eru í vasa LÍÚ, halda þjóðinni í gíslingu. Þessi listi gæti verið miklu lengri.

Fáir velta fyrir sér stöðu þessara aðila við samningaborðið:

• Þeir eru með heilu atvinnugreinarnar, sem eru í þroti,
• Innan þeirra vébanda eru 7000 fyrirtæki sem skulda langt umfram eignir. Þeirra á meðal mörg sjávarútvegsfyrirtæki,
• Þeirra fyrirtæki standa undir greiðslum til atvinnulausra - atvinnuleysisbætur, 20-25 milljarðar á ári,
• Samdráttur hefur verið á flestum sviðum, þó einhver von sé til að það fari að rofa til.
• Ljósið í myrkrinu er að ýmsar útflutningsgreinar hafa gengið vel.

Það því ástæða til að spyrja eru ekki „ allir hressir „  Frekja SA kann mögulega að snúast um ótta. Þörf á launahækkunum er augljós. Launafólk er þrautpínt, en raunveruleg geta til verulegra hækkana er engin.  Áhyggjur þessara vönu manna er einnig að þeir verði dregnir inn í eina verðbólgusamningana enn.

Góðu fréttirnar eru hinsvegar að aðilar vinnumarkaðarins SA og ASÍ standa saman með ákveðnum hætti. Það er augljóst að þessir aðilar skilja stöðu hvers annars. Forsenda sem er grunnur allra vitlegra samninga á vinnumarkaði.

Ég var spurður að því um daginn. Manst þú hvenær ríkið fór að spila þessa svakalegu rullu í kjaraviðræðum. Það virðist enga samninga hægt að gera nema ríkið komi með „ pakka „ :

• Mér finnst þessi þróun vera nokkuð gömul og rek hana til 1970. Ef svo er hún 40 ára.
• Gullna regla ríkisins var að hinn almenni vinnumarkaður semdi fyrst, það kæmi svo á eftir,
• Gleymum hinsvegar ekki að ríki og sveitarfélög eru stærstu atvinnurekendur landsins. Hærri laun hjá ríkinu þýðir hærri skatta eða niðurskurð. Hvorugur kosturinn góður. Betra að SA og ASÍ semji ekki um einhverja vitleysu.

Allir sanngjarnir menn vita að LÍU er aðili að SA.  Það að SA styður þessa mikilvægu atvinnugreina, með mætti sinna samtaka ætti ekki að koma neinum á óvart. Sjávarútvegurinn og framtíð hans er grundvöllur byggðar og atvinnu fólks vítt og breytt um landið. Málið er miklu stærra en einhver óvild í garð LÍÚ.

 

Evrópskur, norrænn, sameiginlegur vinnumarkaður,

EES samningurinn gerir Evrópu að mestu að einum vinnumarkaði.  Við nutum þessa þegar hér voru um 25.000 erlendir verkamenn við uppbyggingu, á bólutímanum.  Hefðum alls ekki getað bólgnað svona mikið nema með þeirra hjálp.

Nú er hlutverkum skipt, hér koma norskir vinnumiðlarar og boða gull og græna skóga. Okkur vantar iðnaðarmenn, tæknimenn, reyndar fullt af fólki. Við vitum að erlendis vinna 500 íslenskir læknar, eða eru í námi.

Það er með öðrum orðum verðið að bjóða í „ besta"  fólkið okkar menntaða vinnukraftinn. Okkar fólk kemur sér vel og er almennt duglegt. Það er því eftirsótt. Ljóst er að listi yfir atvinnulausa styttist lítið við komu þessara miðlara.

Samtök háskólamanna eru alveg klár á stöðunni. Formælandi þeirra reynir ekki að bera saman kjör síns fólks og á norðurlöndunum, slíkur samanburður vekur aðeins reiði og biturð í þeirra röðum.

Í upphafi kreppunnar komi hingað frændur okkar frá Færeyjum. Þegar þeir miðluðu sinni reynslu var eitt áberandi, mesti skaðinn í þeirra kreppu var að missa „ besta „ fólkið sitt.  Nú eru þeir færri en við, en skilaboðin voru klár.

Nú má snúa þessu alveg við eins og Ragnar Reykhás myndir gera. Auðvitað er Evrópskur vinnumarkaður, guðsblessun, að vinnufærar hendur fái vinnu, vel borgaða vinnu og lífi betra lífi en hér hjá okkur. Þetta, Þetta er alveg klárt og ber að fagna.  Sveltur sitjandi kráka en fljúgandi fær.

Fallegt orð yfir það sem er að gerast er „ aðlögun vinnumarkaðarins „  Sérfræðingar segja okkur, þið verðið eins og allir aðrir að kunna að búa við atvinnuleysi. Full atvinna fyrir alla er draumsýn, horfið í kringum ykkur, hvað sjáið þið.

 

Gengis og gjaldmiðlamál.

Fulltrúi Danske Bank var staddur hér á landi í liðinni viku og kynnti m.a. efnahagsspá bankans um Ísland. Við höfum lært það að reynslu að betra er að hlusta á útlendinga og þá sérstaklega hagfræðinga þessa banka.

Það sem vakti sérstaka athygli mína á spá þeirra var, að íslenska krónan væri „ undervalued „  sem svaraði 25% m.v. PPP ( Purchasing Power Parity )  Á mannamáli þýðir þetta að gengi krónunnar gæti á næstu 2-3 árum styrkst um þessi 25%.  Áhrif þessa væru mikil:

• Gengi Evru færi í um 120 krónur,
• Áhrif á innflutningsverð yrðu mikil. Að sama skapi verri fréttir fyrir útflutning,
• Lán í erlendri mynt, myndu lækka. Hvort þetta þýðir eitthvað fyrir heimili og fyrirtæki, er erfitt að segja í þeim hrærigraut, sem þau mál er í.

Umræða hefur einnig verið um framtíðargjaldmiðil fyrir Ísland, sem vert er að fylgjast með:

• Jón Steinsson ( JS )hagfræðingur ritar grein í Fréttablaðið, sem hann kallar 4 kostir í gjaldmiðlamálum,
• Orri Hauksson ( OH ) framkvæmdastjóri samtaka iðnaðarins hefur í vetur flutt erindi sem m.a. fjalla um þetta efni,
• Síðast en ekki síst hefur Seðlabankinn ( SÍ ) kynnt skoðun sína á þessu máli og aðgerðaáætlun m.a. til að aflétta gjaldeyrishöftum. Eins og ég skil SÍ einfaldar bankinn sína afstöðu í 2 kosti:
• o Krónu á bakvið gjaldeyrishöft, að minnsta kosti næstu 3-5 ár,
• o Evra, eftir inngöngu í ESB.

Fyrir alla umræðu  um efnahagsmál eru hér á ferðinni grundvallaratriði, sem skipta munu sköpum um alla þróun hér á landi á næstu árum.

Rifjum upp 5 staðareyndir um heimsviðskipti sem munu einnig hafa hér mikil áhrif:

• 1. Viðskiptahalli USA 2-6 % á ári s.l. 15 ár. USA hefur lifað um efni fram. USA$ hefur veikst mikið,
• 2. Mikið er af óleystum vandamálum í Evrópu. Pundið er í ólgusjó svo og fjárhagur Breta. Skuldavandi ýmissa ESB ríkja er óleystur og ógnar Evru,
• 3. Kína er að rísa upp sem efnahagslegt stórveldi. Sparnaður í landinu er mikill, peningar, sem streyma um heiminn,
• 4. Lítið hefur áunnist í sameiginlegri hagstjórn heimsins. Mikið ójafnvægi er í kerfinu, vandi sem skapa mun nýjar bólur og kreppur,
• 5. Vaxandi krafa um breytingar á þeim ójöfnuði lífskjara sem hefur verið milli landa og heimshluta, mun breyta öllu,

Varðandi framtíðar mynt á Íslandi má segja í einföldu máli: 

• Krónan verður okkar gjaldmiðinn næstu 5-10 ár. Við verðum að byggja upp peningamálastjórn sem horfist í augu við þann veruleika. Stjórnmálmenn og SI verða að ganga í takt og bakka upp þessa stefnu. Það er lærdómur s.l. 10 ára. Þetta er staðreynd hvað sem líður ESB af eða á. Ein tilbrigðið við þetta stef, er einhliða upptaka annarrar myntar, sem m.a. JS vill ekki útiloka, en aðrir eru krítískari.
• ESB og upptaka evru. Kostir sem JS og SÍ telja góðan kost, en ekki rós á þyrna. JS segir

 „Frá sjónarhóli gjaldeyrismála er evra í gegnum ESB afskaplega góður kostur. Í raun afsölum við okkur forræði yfir peningamálum og flytjum þannig inn þann trúverðugleika sem Seðlabanki Evrópu fékk í arf frá Seðlabanka Þýskalands. Vitaskuld gefum við eftir sveigjanleika. En hann er dýru verði keyptur. Fyrir hann þyrftum við áfram að greiða í formi himinhárra vaxta nema að okkur takist að fylkja okkur pólitískt á bak við aðhaldssama peningamálastefnu"

Í þessi bloggi er skautað yfir stórt mál og dregin upp einfölduð mynd.  Kostir og gallar, þessara leiða þurfa að ræðast.  Fyrrgreindir sérfræðingar hvetja einmitt til að svo verði.  Það þarf að byggja upp góðan skilning á leiðunum, ég held að tíðarandinn kalli á slík vinnubrögð.

Björgólfur Thor Björgólfsson fjárfestir.

Björgólfur ritar grein í Fréttablaðið 13. apríl s.l. undir fyrirsögninni „ í hjólför hrunsins „.

Ég hef fylgst með þessum unga manni úr fjarlægð í mörg ár. Björgólfur er án efa einn af allra reyndustu fjárfestum þessa lands. Viðskiptasaga hans er vörðuð miklum árangri og falli, eldskírn margra er starfa í viðskiptum.

Í þessari grein og á heimasíðu sinni er Björgólfur að líta yfir farinn veg og skýra sinn málstað.  Mér finnst hann gera þetta vel og af fullum heilindum. Hann segir !

"Um leið ítreka ég afsökunarbeiðni mína. Íslenskt viðskiptalíf og samfélag þróaðist hratt árin fyrir hrun og sú þróun var til óheilla. Ég var í aðstöðu til að sjá hættumerki og ég sá sum þeirra, en mér auðnaðist ekki að bregðast við; í sumu gerði ég of lítið, í öðru of seint og í sumu alls ekki neitt. Ef ég og aðrir áhrifamenn í viðskiptum og stjórnmálum hefðum vaknað fyrr og okkur hefði auðnast að vinna saman hefði okkur án vafa tekist að minnka skaðann. En það tókst okkur ekki. Og á því ber ég mína ábyrgð. „

Það er manndómsbragur að framgöngu þessa manns. Hann hefði getað valið þann kost að fara af landi brott og loka á allt og alla.  Þetta vill hann augljóslega ekki gera hann er íslendingur, hann vill getað starfað hér og hans fólk, hann vill geta komið hingað og gengið um uppréttur.  Hann segist ekki hafa gert neitt ólögleg.

Stóra spurningin er hinsvegar hvort við viljum að hann sé hér, hann geti starfað hér og hann sé tekinn í sátt.  Í mínum huga er svarið einfalt.  Við eigum sem kristið fólk, að geta skilið og fyrirgefið þeim sem koma fram og leita fyrirgefningar.

Um viðskiptahlið þessa máls vil ég segja. Við höfum séð hvað Björgólfur hefur áorkað.  Reynsla þessa manns er gífurleg og hann hefur nú ekki aðeins átt góða tíma, heldur harðnað í eldi mótlætis. Það að við köstum þessum manni burt, eða gerum honum óbærilegt að vera hér, er því í hæsta máta óskynsamlegt.

Við höfum á s.l. 2 árum krufið hrunið og tengd mál til mergjar.  Látum þá vinnu ekki verða til einskis. Verum tilbúin að draga réttar og uppbyggilegar ályktanir, fóstrum ekki neikvæðnina innra með okkur.

Hvetjum menn eins og Björgólf til að vinna hér að uppbyggingu á nýjum forsendum dagsins í dag. Aðeins þannig höfum við notað lærdóma hins liðna okkur í hag.

Þrætubókarlist - þjóðaríþrótt um aldir.

60% kosningabærra manna sagði nei við Icesave  s.l. laugardag. Það var alveg klárt hvað stóð á kjörseðlinum.

Lög nr. 13/2011 kveða á um heimild til handa fjármálaráðherra til að staðfesta samninga, sem áritaðir voru í London 8. desember 2010, um ábyrgð á endurgreiðslu Tryggingarsjóðs innstæðueigenda og fjárfesta til breska og hollenska ríkisins á kostnaði af greiðslu lágmarkstryggingar til innstæðueigenda í útibúum Landsbanka Íslands hf. í Bretlandi og Hollandi og greiðslu eftirstöðva og vaxta af þeim skuldbindingum.

Lögin voru samþykkt á Alþingi hinn 16. febrúar 2011 en forseti Íslands synjaði þeim staðfestingar.

Eiga lög nr. 13/2011 að halda gildi?

Svarkostirnir eru:

• Já, þau eiga að halda gildi.

• Nei, þau eiga að falla úr gildi.

Nú bregður hinsvegar svo við að ótal skoðanir eru á lofti um neiið, hvað það þýðir og hvað nei - sinnar meintu með neiinu.

Er hér komið að þjóðaríþrótt okkar um aldir, þrætubókarlist og málaferlum.  Tökum nokkur dæmi:

• Nei hjá mér þýddi að ég vil ekkert borga, ( fjármálaheimurinn getur átt sig )
• Nei hjá mér þýddi að ég hafnaði ríkisábyrgð, eins og hér að ofan,
• Nei þýddi hjá mér að ég hafna ríkisábyrgð, en mun borga, enda alveg mögulegt að ég þurfi ekkert að borga,
• Nei hjá mér þýddi að ég vil fá dómstóla til að skera út um lögmæti kröfunnar, hvort ég borga eða ekki kemur í ljós,
• Nei hjá mér þýddi að ég vil óhæfa ríkisstjórn og stjórnmálmenn burt,
• Nei hjá mér þýddi ....

Neiið var í reynd svo óljós skilaboð að ráðamenn og ráðgjafar þeirra urðu að setjast niður og skipuleggja í flýti hvað átti að segja viðsemjendum okkar og heiminum.  Eins og svo oft áður misskildu erlendir fjölmiðar, það sem sagt var um  niðurstöðuna. Mikilvægt var að leiðrétta þennan misskilning.

Ef við vitum varla sjálf hvað felst í neiinu er öðrum vorkunn.  Forsetinn kom einnig að túlkuninni. „ við hefðum lýðræðislegan rétt til að hafna því að greiða þessa kröfu „  Verðmæt rök fyrir skuldara sem krafinn er um greiðslu skuldar.  Ég hef lýðræðislegan rétt......

Mér sýnist í dag neiið þýða:

• Við höfnuðum ríkisábyrgð, á endurgreiðslu,
• Við ætlum að borga, þrotabú Landsbankans mun greiða það sem það getur. Það sem útaf kann að standa, ósvíst hvort það verður greitt af okkur,
• Við erum ekki hrædd við hótanir, gamalla nýlenduþjóða, um að komast ekki í ESB, viljum það hvort eð er ekki.

 

How do you like Iceland

 

Við höfum einstaklega gaman af því að spyrja útlendinga þessarar spurningar. Auðvitað vitum við svarið, okkar dásamlega náttúra, okkar fallegu konur, bjart allan sólahringinn, heita vatnið, kalda vatnið, þjóðardrykkurinn svarti dauði ( black death )

Ef einhver frægur kemur og talar vel um okkur, þá höfum við eignast fyrirbrigðið „ íslandsvinur"

Nú fer að styttast í blessaða túristana og þá fjölgar eðlilega spurningunum „ how do you like Iceland „  Ef þú spyrð spurningar, er þá ekki alveg dásamlegt að vita nákvæmlega svarið.  Ef einhver svarið þessu öðruvísi, jafnvel dónalega, er sá hinn sami dóni, bakpokalýður, xxxx  á húsbíl með allan matinn með sér.

Við vorum á tímabili bjartsýnasta þjóð í heimi, í einhverri alþjóðlegri könnun. Hvernig þetta gat gerst var öllum hulin ráðgáta.  Glöggir menn sáu það fyrir sér að þessi könnun hefði örugglega verið gerð, fyrir kreppu,  að vori, þegar sól hækkar á himni, daginn lengir og gróður fer af stað.  Jafnfram hlaut þessi könnun að hafa verið gerð í innhringingatíma á útvarpi sögu en þá eru þeir svartsýnustu meðal vor uppteknir.

Við þurfum að taka vel á móti túristunum, vera bjartsýn og kát.  Ég hitti þá marga í miðbænum. Þar ganga þeir um með kortin sín, virðast alltaf vera að leita að einhverju, eða eru þeir villtir.  Hvernig getur annars nokkur villst í þessari litlu borg okkar.  Á kvöldin fara þeir um, stundum í flokkum, eins gott að standa saman, gegn heimamönnum.

Það er mjög göfugt markmið að hingað komi 1.000.000 túristar á ári.  Ef þeir verða allir í miðborginni gæti orðið þröng á þingi. Mögulega verður hér sama þróun og víða, heimamenn flytja úr borginni á túristatímanum.

Eru það of margir sem stjórna !

Íslendingar eru nú ótrúlega vel að sér um tryggingarsjóði bankainnstæðna. Þeir hafa kannað allar hliðar þessa máls s.l. 2 ár. Nú hafa 60% kosningabærra manna tekið afstöðu, við borgum ekki skuldir óreiðumanna.

Það skiptir vissulega máli að taka vel ígrundaðar ákvarðanir, pæla vel í málinu. Samninganefndir sérfræðinga, sem kostuðu einhverjar hundr. milljóna, það er augljóslega ekki mikið traust á þær leggjandi.

Þegar það er rifjað upp að kostnaður sem fallið hefur á þjóðina vegna bankahrunsins er um 500 milljarðar, en fjárhæðir í Icesave er áætlaðar 47 milljarðar, þá hefur forgangsröðun mála eitthvað víxlast.

Er það mögulegt að of margir í okkar þjóðfélagi vilji stjórna hinum, hvort það er nú í já eða nei átt.  Ef engum er treystandi og allir vilja hafa hönd í bagga, gerist það eitt að allt verður þungt og svifaseint.  Við fáum sérfræðinga til að skoða alla hluti, en treystum þeim svo ekki. Við verðum að hugsa það vel, hvað á að fara alla leið til þjóðarinnar og hvað ekki.

Kemur oft í hug þessi litla dæmisaga:

Íslenskt og japanskt fyrirtæki ákváðu að keppa í róðri á áttæringi. Liðsmenn frá báðum fyrirtækjum æfðu stíft og voru í toppformi þegar að sjálfri keppninni kom.  Japanirnir unnu og urðu 1 km á undan íslenska liðinu.

Eftir útreiðina var mórallinn að sjálfsögðu heldur slæmur í íslenska fyrirtækinu og yfirstjórnin ákvað að fyrirtækið yrði að vinna keppnina að ári.  Var settur á fót vinnuhópur til að skoða vandamálið.

Eftir heilmiklar pælingar komst vinnuhópurinn að því að Japanirnir létu 7 menn róa en einn stýra.  Í íslenska liðinu var það einn sem réri og sjö sem stjórnuðu.  Vegna þessarar miklu krísu afréð yfirstjórn íslenska fyrirtækisins að fá ráðgjafarfyrirtæki til að kanna strúktúr íslenska liðsins og gera nýtt skipurit ef á þyrfti að halda.

Eftir margra mánaða vinnu komust stjórnunarfræðingarnir að því að í íslenska bátnum væru það of margir sem stjórnuðu en of fáir sem réru.  Með hliðsjón af skýrslu sérfræðinganna var strax ráðist í skipulagsbreytingar.  Í stað þess að hafa sjö stýrimenn, einn áramann voru nú hafði fjórir stýrimenn, tveir yfirstýrimenn, einn leiðtogi stýrimanna og einn áramaður.  Að auki var áramaðurinn  "mótiveraður" samkvæmt meginreglunni:  Að breikka starfssvið starfsmanna og veita þeim meiri ábyrgð".

Næstu keppni unnu Japanirnir með 2 km forskoti.

Íslenska fyrirtækið rak að sjálfsögðu áramanninn með tilliti til lélegrar frammistöðu, en greiddi bónus til stjórnarinnar vegna þeirrar miklu vinnu sem hún hafði innt af hendi. Ráðgjafarfyrirtækið gerði nú aðra úttekt og komst að þeirri niðurstöðu að valin hefði verið rétt taktík og hvatning, því væri það búnaðurinn semþyrfti að einbeita sér að.

Í dag er íslenska fyrirtækið að láta hanna nýjan bát.