Það er gott að hugsa í ræktinni.

Þegar þú ert að púla í ræktinni á bretti eða annað er góður tími til að hugsa.  Sumir hlusta, eru með i-pod í eyranu, og eru sannarlega í sínum heimi.

Er það ekki staðreynd að í ræktinni og púlinu, eykst blóðflæðið og reyndar öll líkamsstarfsemi og þú veður almennt gáfaðri.  Þetta er nýjasta innlegg mitt til íþróttafræðinnar.

Það er einstaklega gaman að vera samvistum við allt þetta unga og fallega fólk sem sækir Sporthúsið, þar sem ég æfi og hef gert í mörg ár.  Konurnar eru fleiri og eru einstaklega duglega að mæta og  taka vel á því eins og sagt er.

Fjölbreytni allskyns námskeiða í Sporthúsinu er þannig að engum á að leiðast  á þeim stað.  Nú fer einnig í hönd sá tími, sem hægt er að vera úti, tennisvellir eru til staðar og ýmis útiaðstaða. Allir bíða betra veðurs og að loksins koma einhver varanleg hlýindi til okkar.

Í sambandi við heilsu og heilsurækt langar mig að minnast á tvenn, sem ég hef rekist á:

• Próf sem hægt er að taka, er segir til um það sem kallað er lífaldur. Lífaldur er svo hægt að bera saman við raunaldur, hvað þú er gamall. Í þessu prófi ertu spurður ýmissa spurninga um ástand þitt og heilsu. Ef lífaldur þinn er hærri en raunaldur þarftu að gera eitthvað í málinu. Ef hann er lægri ertu í góðum málum,
• Próf um ástandið á heilanum í þér. Prófið segir hvað þú þarft að laga. Ég t.d. drekk of mikið kaffi. Þeir sem bjóða upp á þetta próf, geta einnig selt þér fullt af æfingum til að þjálfa heilann.

Framboð allskonar lausna í heilsu- og hollustugeiranum er sífellt að aukast. Framboð af fæðubótaefnum, er eitthvað til að klóra sér í skallanum yfir.  Það er eins gott að hafa góða ráðgjafa til að leiðbeina sér í gegnum þann frumskóg.

 

Gönguferð í góða veðrinu.

Eftir kuldakafla undanfarnar vikur, var kærkomið að fara í göngutúr, án þess að vera kappklæddur og líta út eins og „ rúllupylsa „

Á sunnudag fór ég hring um Elliðavatnið, með vinkonu minni henni Tobbu, snáser tík, sem dóttir mín á. Hún var sem sé í pössun hjá afa.  Eins og alltaf lentum við í nokkrum ævintýrum.  Á leiðinni frá Norðlingaholti að Elliðavatnsbænum hittum við nokkra stelka, sem áttu þarna hagsmuna að gæta.  Þeir flugu lágflug yfir göngustígnum og Tobba hentist á eftir þeim og var auðvitað alveg að ná þeim, þegar þeir sveigðu tignarlega til hliðar og hún missti af bráðinni.  Þennan leik léku þeir nokkrum sinnum og allt fór á sama veg.

Leiðin í kringum vatnið er frábær gönguleið. Á leiðinni er fallegur lækur, með besta vatni í heimi.  Þyrstir göngumenn verða að hafa með er flösku, til að njóta þessara guðaveiga.

Á annan í Hvítasunnu, var það svo Elliðaárdalurinn.  Hafði lengi langað til að labba árbakkann frá stíflu og niður eftir.  Veiði ekki byrjuð, svo engan hitti ég veiðimanninn ( borgarstjóra ). Sat á árbakkanum og horfði á silunga taka flugu úr yfirborðinu. Ekki hefði verið ónýtt að kasta þarna þurrflugu, en fiskarnir voru nú engir stórfiskar. Skokkarar hlupu upp og niður stíginn, allir í sínum heimi, eins og skokkara er siður.

Einstaka maður tók undir kveðjur um góðan dag. Fleiri horfðu til jarðar og sáu mig ekki.  Hef alltaf kunnað að meta bandaríkjamenn, sem eru allra manna kumpánlegastir. Þó sumir segi að það risti nú ekki djúpt, þá er mér alvega sama, þessi háttur gerir lífið svo miklu skemmtilegra.  Það er einn hópur á íslenska göngustígnum sem fellur í þennan flokk að vera kumpánlegur og það eru hundaeigendur.  Hundar eru lífsglaðar skepnur og þegar þeir hitta aðra hunda, vilja þeir heilsa upp á þá, lykta af þeim og ná sambandi. Hundaeigendur ná við þetta tækifæri einnig góðu sambandi, það þarf að ræða um hundana og svona almennt að skiptast á huggulegheitum.  Hvað tegund ef hundi er nú þetta?

Legg nú til að allir fari í hundana, ekki bókstaflega, eða læri af þeim, og næst þegar þú hittir einhvern á göngustígnum þá heilsar þú hressilega og lætur ekki eins og þú hafir séð draug, eða hafir hitt glæpamann sem þarf að forðast, eða mögulega gjalda með lífi sínu.

Ég má nú ekki ofgera þessa sögu mína, fólkið á göngustígum borgarinnar, er upp til hópa hið besta fólk, en er það ekki rétt hjá mér, að það sakar ekki neitt, að vera hress og jákvæður.

Landsdómur og Geir Haarde.

 

Hlustaði á fund stuðningsmanna Geirs í Hörpunni. Geir gerði góða grein fyrir máli sínu og stígur nú fram eftir langa þögn.

Mér fannst Kristrún Heimisdóttir fara á  kostum og draga upp verðuga mynd af Geir og hans verkum, sem skipuðu honum ekki á sakamannabekk, heldur sem leiðtoga sem vann kraftaverk á ögurstundu þjóðarinnar.

Ég minnist hugleiðinga minna á þeim tíma sem rannsóknarskýrslan kom fram og eins varðandi starf þingmannanefndarinnar.  Hvenær og hvernig átti þessi maður Geir Haarde að geta varið sig.  Það var hvarvetna „ hraunað „ yfir hann og hann gat ekkert sagt.  Mér fannst þess vegna að hvað sem öllu liði væri stóra stund Geirs Landsdómurinn, þar sem hann fengi loksins að bera hönd fyrir höfuð sér.  Að þeir sem „ sluppu „ við Landsdóm fengju aldrei að gera grein fyrir máli sínu. Árni Matthiesen  og Björgvin G Sigurðsson völdu þá leið að skrifa bækur m.a. um sinn þátt.

Mögulega voru þessar hugleiðingar mínar barnalegar.  Hvað veit ég um það hvernig er að sitja nánast í stofufangelsi, álag á fjölskyldu og vini, og óvissa hvað gæti komið út úr þessum málatilbúnaði.

Góður fréttirnar eru að nú er þetta mál ekki einstefna, veiðileyfi á Geir Haarde. Ég vona svo sannarlega að honum og hans fólki gangi vel í baráttunni sem er framundan. Hann bað á sínum tíma guð að blessa Ísland. Nú er komin tími til að guð blessi hann.

Hreinsun, eftir verðlaunahöfundinn Sofi Oksannen.

Hef nýleg lokið við að lesa þessa þekktu og margverðlaunuðu bók.  Aðalpersóna bókarinnar er Aliide. ( ég var mikið að hugsa um hvernig þetta nafn væri borið fram ) Sagan gerist í Eistlandi og segir frá Rússum í landinu, hún segir einnig frá þjóðverjunum.

Eina nótt kemur ókunn stúlka inn á gólf í bænum hennar Aliide.  Sagan segir sögu stúlkunnar og hver hún var og hvernig hún tengdist Aliide.

Þó Aliide sé venjuleg bóndakona og lykti af lauk, er hún engin aukvisi og hefur ráð, bæði góð og vond, undir rifi hverju.  Hún flæmir systur sína og dóttur hennar úr húsinu, hún byggir einskonar fangaklefa inni í húsi sínu, þar sem hún felur mann systur sinnar, sem er stóra ástin hennar, en hann er á flótta eftir samstarf við þjóðverja.  Hún giftist Rússa og segist vera kommúnisti. Hún drepur með köldu blóði tvo menn sem elta hina dularfullu stúlku sem sest upp hjá henni.  Hún kálar líka manni sínum Rússanum og elskunni sinni flóttamanninum í fangaklefanum.

Öll er þessi atburðarrás listilega fléttuð saman í efni og tíma.  Sagan segir frá harðri lífsbaráttu fólksins í Lettlandi á þessum árum og samskiptum við nágrannana. Fyrirheitna ríkið var Finnland þar sem allt var svo gott.

Það er eitthvað sem tengir mann við Eistland. Mögulega er saga okkar og Eista ekki svo ólík.

Bók sem sannarlega er þess virði að lesa.  Það væri aldeilis gaman að geta skrifað svona.

Staða kirkjunnar.

Kirkjan var stórveldi á Íslandi og áhrif hennar voru mikil.  Hún var hluti af valdastjórninni og hún var auðug af fé,  átti stóreignir.  Yfirstéttin í landinu og kirkjan, áttu sannarlega samleið í mörgum málum.

Fyrir þá sem þekkja þessa stöðu finnst staða kirkjunnar í dag vera döpur og vanmáttug. Ekki endilega vegna þess að menn vilji fá fyrri stöðu til baka, heldur er spurningin hvað gerðist?

Kirkjan var stórveldi á Íslandi á tímum mikilla erfiðleika. Kirkjan hafði lausnir á örbirgðinni, hún hafði eitthvað að „ selja „  Söluvarana var eilíft líf, betri og hamingjusamari staður, betri staður en baslið í þessu lífi.  Það var hægt að leggja mikið í sölurnar fyrir það.

Í dag er kirkjan í gífurlegri samkeppni um tíma og áhuga fólks.  Það á einnig við um grunninn, trúna, þar á fólk ýmsa kosti.  Jafnvel það að kirkjan sé góð, hefur fengið ljóta skelli og okkur hefur verið sýnd ný hlið á góðu kirkjunni okkar.

Kirkjan og  þeir sem þar starfa hafa lent í nýrri stöðu. Stöðu sem þeir verða að skilja og vinna með:

• Kirkjan sinnir stóru hlutverki í lífi fólksins á stórum dögum í lífi þess. Fjölmenn jarðarför sýnir betur enn margt hlutverk kirkjunnar. Það er á þessum stundum sem kirkjan getur skorað,
• Kirkjan á að vera góð stofnun. Hjálparstarf kirkjunnar er stór vettvangur innan hennar. Hún er það líka í augum flestra, enn mennirnir eru það ekki allir. Inn í kirkjuna hefur verið of greið leið fyrir „ kalkvista „ sem þangað mega ekki komast.

Kirkjan á að byggja á styrk sínum og taka á veikleikum sínum. Þrátt fyrir allt hefur hún sterka stöðu, mögulega ekki þá stöðu sem hún vildi hafa, en vel viðunandi.  Kirkjan og trúin er hvað sem öllu líður ákveðin hornsteinn í lífi okkar. Við leitum mögulega ekki oft til hennar, en þegar á bjátar, komum við aftur " heim ".

 

 

Stjórnun fiskveiða.

Breytingar á stjórnun fiskveiða er rædd af miklum þunga þessa dagana á Alþingi og í þjóðfélaginu.  Því er m.a. haldið fram að eignarhald þjóðarinnar á þessari auðlind sé ekki skýrt.  Kíkjum á gildandi lög  ( að stofni til nr. 38 frá 1990 )
1. gr. Nytjastofnar á Íslandsmiðum eru sameign íslensku þjóðarinnar. Markmið laga þessara er að stuðla að verndun og hagkvæmri nýtingu þeirra og tryggja með því trausta atvinnu og byggð í landinu. Úthlutun veiðiheimilda samkvæmt lögum þessum myndar ekki eignarrétt eða óafturkallanlegt forræði einstakra aðila yfir veiðiheimildum.

Er eitthvað óskýrt í þessum texta, sem kallar á sérstaka lagabálka, til að taka af tvímæli.  Þjóðin á auðlindina, úthlutun ( árleg ) myndar ekki eignarrétt  eða forræði ( útgerðar ) Annars svari hver fyrir sig.  Málið snýst þá raunverulega um eitthvað annað.

Sjávarútvegsráðherra hefur nú mælt fyrir frumvarpi sem gengur undir nafninu, minna kvótafrumvarpið.  Það sýnir betur á spilin:

• Ég vil vekja athygli á einu hér í upphafi. Stjórnvöld hafa sett sama sem merki á milli þjóðarinnar og þeirra. Fara þannig að mínu áliti frjálslega með réttindi og skyldur aðila. Það er þjóðin sem á auðlindina, ekki ríkið,
• Stjórnvöld vilja breyta kerfinu, búa til potta, sem þau fara með vald yfir - ríkisvæðing. Allt er þetta gert í nafni landsbyggðar, og í þeirri von ( vissu ) að hægt sé að auka kvótann, þannig að engin finni fyrir breytingunni. Á íslensku er þetta eignaupptaka m.v. gildandi kerfi og leikreglur, sem þessi sömu stjórnvöld hafa sett. Enginn efast um að Alþingi getur breytt kerfinu, en bætur verða þá að koma fyrir þessa kerfisbreytingu,
• Hækka á „ auðlindagjald „ á sjávarútveginn. Hugmyndafræði auðlindagjaldsins hefur í reynd beðið algert skipbrot. Ég hef í fyrra bloggi mínu farið ítarlega yfir þetta mál. Þessi tvöfalda skattlagning sjávarútvegsins er með engu móti réttlætanleg. Hún mismunar fyrirtækjum í landinu,
• Þjóðin er með okkur, segir sjávarútvegsráðherra. Með fullri virðingu fyrir þjóðinni hefur hún engar forsendur til að leggja mat á þær breytingar sem eru til umræðu. Þær og áhrif þeirra eru alveg óskiljanlegar venjulegu fólki.

Sú kerfisbreyting sem nú er til umræðu er ekki einföld.  Að þessum tillögum fylgi ekki ítarlegir útreikningar um áhrif breytinganna er ekki ásættanlegt. Vald og valdhroki leysir ekki vandann.  Ég bendi á nokkur atriði í þessu sambandi:

• Breið stjórnmálaleg sátt verður að vera um breytingarnar. Sjálfstæðisflokkurinn verður þannig að koma að lausninni. Sé þessi stærsti flokkur þjóðarinnar ekki með verður engin breyting, engin sátt. Þetta mun virka þannig að þegar andstæðingar breytinganna komast næst til valda verður þessu aftur breytt. Óvissa greinarinnar heldur áfram, engin vandi hefur verið leystur,
• Það að halda samtökum eins og LÍU úti í kuldanum varðandi breytingar er álíka gáfulegt og að gera stórar breytingar á Landsspítalanum, án þess að tala við nokkurn lækni sem þar vinnur.
• Ef þjóðin á auðlindina fiskinn í sjónum, er í reynd við hana alla að tala. Við vitum líka hvar stærsti hluti hennar býr. Stöðugt tala um að þetta sé mál landsbyggðarinnar, langsbyggðin þetta og landsbyggðin hitt, er popúlismi af verstu gerð. Krafa um hagkvæmni og góðan rekstur verður að vera útgangspuntur umræðunnar. Ég óttast ekki stöðu landsbyggðar, sé sá mælikvarði notaður.

Það íróníska í þessu stappi og stóryrðaflaumi, er að það hafði náðst víðtæk sátt um breytingar á kerfinu.  Mikið af góðu fólki hafði komið að þeirri sáttargerð.  Fámennur hópur öfgamanna hefur hleypt málinu upp og má ekki ráða för í þessu mikilvæga máli.

Að læra af mistökum sínum - mannkostur.

Rannsóknarskýrsla Alþingis, sagði okkur hvað gerðist í kreppunni. Merkilegt plagg og marglofað.

Í framhaldi af þessari skýrslu hef ég mikið verið að velta því fyrir mér hver var lærdómur þessara tíma þ.e 2003-2008. Þessa spurningu má nálgast með ýmsum hætti.  Í Fréttatímanum 3-5 júní 2011, undir fyrirsögninni  lærðist ekkert á hruninu:

• „ Virkjun og álver fyrir um 250 milljarða króna, sem féllu til á fimm árum og nám þá um 20% af þjóðarframleiðslu,
• Útgjöld ríkisins jukust um meira en 50% að raunverði, þó leiðrétt sé fyrir kostnaði tengdum hruninu 2008,
• Fljótandi króna sem falsaði kaupmátt og skekkti alla verðlagningu,
• Samrekstur viðskipta- og fjárfestingabanka sem fól í sér gríðarlega áhættusækni.

Á nú að endurtaka leikinn. Forsætisráðherra hefur kynnt stórframkvæmdir upp á 440 milljarða er gætu fallið til næstu fimm árin. Hafið er ferli afnáms haft og undirbúningur að fleytingu krónu.  Búið er að endurreisa bankana í óbreyttri mynd. „

Þessir tímar 2003-2008 voru sannarlega lexía fyrir íslenska þjóð. Hún sá á þessum tímum, á sér hlið, sem við viljum lítið tala um.  Við sáum græðgina í augum fjölda fólks, sérhyggju og eiginhagsmuni. Við sáum grímulausa auðhyggju, þar sem fjöldi fólks vildi nýta stöðu sína hvað sem það kostaði.  Samhygð og staða lítilmagnans var ekki til í þessum heimi.  Það var enginn morgundagur á þessum árum, veislan skildi standa endalaust.  Eftir á, er auðvelt að segja, þarna voru 30 útrásarvíkingar að verki, sannleikurinn er,  hálf þjóðin tók þátt í gleðinni.

Lærdómurinn var nefnilega ekki aðeins efahagslegur.  Það kom upp á okkur hlið, sem við viljum lítið ræða eða skilja og að því best verður séð helst gleyma.  Ég tek því ofan fyrir þeim sem vilja læra af þessari sögu og vísa m.a. til nýrrar bókar Björns Bjarnsonar.

 

Gjaldþrot auðlindagjaldsins?

Auðlindagjald- veiðigjald er gjald sem byggir á útreikningi auðlindarentu. Þetta gjald er nú mikið til umræðu vegna nýs frumvarps um sjávarútveg, en þar er gjaldið tvöfaldað. Þetta hugtaka og aðferðafræði, var um árabil umræðuefni á síðum Morgunblaðsins. Það þótti mikill sigur fyrir sjónarmið blaðsins, þegar þetta hugtaka festist í sessi og varð almennt notað um gjaldtöku af sjávarútvegi og öðrum náttúruauðlindum þjóðarinnar.  Í reynd var þessi barátta Morgunblaðsins mjög merkilega og virðingarverð, það sem sé að  eigandi auðlindarinnar þjóðin fengi eðlilegt afgjald,  frá þeim,  er nýtti auðlindina.

Auðlindagjaldið byggði á ákveðnum kenningum hagfræðinnar eða auðlindahagfræði.  Ekki verða þessar kenningar raktar hér.  Útfærsla auðlindagjalds - veiðigjalds  á Íslandi eins og hún varð í reynd á ekkert skylt við þessar kenningar og strax í upphafi gáfust menn upp við að útfæra þessar kenningar við útreikning veiðigjalds.

Hvers vegna menn gáfust upp er ekki einfalt að svara. Þó þessi fræðin séu til, er útfærslan flókin og hugsanlega ómöguleg í praktískri framkvæmd. Útkoman varð því sérstakur skattur á sjávarútveginn, þar sem skattstofninn var EBITDA og skattprósentan í dag 9,6%.   Alls engin tenging við auðlindahagfræði eða auðlindarentu.

Þegar auðlinda - veiðigjaldið var tekið upp voru eigendur sjávarútvegs fyrirtækja mjög óánægðir með þetta gjald. Þetta var eitthvað alveg nýtt og margir skildu ekki þessa umræðu.  Mjög var lagt að mönnum að samþykkja þetta til að sátt næðist um sjávarútveginn og stöðugar deilur væru settar niður.  Ekki varð mönnum að ósk sinni í þeim efnum.

Auðlinda- veiðigjaldið er gjald sem er utan viðurkenndrar og almennrar stefnu í skattlagningu fyrirtækja, þ.e að skattleggja hagnað.  Skatturinn leggst á framlegð fyrir fjármagnsliði og afskriftir. Hvers vegna verða mér fróðari menn að upplýsa, en auðlindahagfræði kemur hér ekki við sögu.  Það sjónarmið að fjármögnun greinarinnar og endurnýjun standi einhvern vegin utan sviga, er með öllu óskiljanleg.  Óhóflegt auðlinda- veiðigjald, getur sett þá hlið rekstrarins alla í uppnám. Í reynd er ekki á þennan vanda bætandi, því fjármagnskostnaður er sá liður í ársreikningum fyrirtækja ( í ÍSKR ) sem gefur ekki skýra mynd af raunveruleikanum.

Almennt má segja að allar flækjur, sem jafnframt er erfitt að útskýra eru óheppilegar í skattkerfinu.  Samkvæmt mínum bókum er eini eðlilegi skattstofn sjávarútvegsfyrirtækja, hagnaður þeirra, enda mælikvarði á þjóðhagslega arðsemi þessarar greinar. Hvað þá um auðlinda - veiðigjaldið. Það má reikna út  það gjald með öllum þeim „ kúnstum „ sem menn vilja, sem hluta af greiddum sköttum fyrirtækjanna.

Í ný framkomnu frumvarpi sjávarútvegsráðherra örlar á skilningi á þeim sjónarmiðum sem ég hef sett fram um auðlindarentu.  Sjá eftirfarandi. Í stað 2. málsl. 9. mgr. koma tveir nýir málsliðir, svohljóðandi: Sá hluti sem þannig reiknast ekki til aflamarks skipsins skal þó aldrei nema meira en 0,5% af uppsjávarafla og 5% af öðrum sjávarafla sem hlutaðeigandi skip veiðir á hverju tímabili. Ráðherra skal binda heimild þessa við ákveðið tímabil.

    Eftirfarandi breytingar verða á 21. gr. a laganna:
    a.      Í stað hlutfallstölunnar „9,5%" í 2. málsl. 4. mgr. kemur: 16,2%.
    b.      Við bætist ný málsgrein, svohljóðandi:
            Ráðherra er heimilt að taka tillit til mismunandi framlegðar útgerðarflokka, sbr. rekstraryfirlit fiskveiða sem Hagstofa Íslands reiknar og birtir.  ( feitletrun mín )

Það væri í meira lagi, áhugavert að sjá hvernig þessi breyting kemur út.  Aðstandendur þessara frumvarpa og yfirlýsinga um góðan rekstrargrundvöll sjávarútvegs hljóta að hafa allar þessar upplýsingar handbærar !

Ný störf á Íslandi - athafnaskáld vantar.

Þeir sem misst hafa vinnuna, geta í fæstu tilfellum fangið sömu vinnuna aftur.  Þessi aðilar þurfa að finna sér nýja vinnu, vinnu sem mögulega kallar á allt aðra færni en þeir hafa.  Þessi staðreynd er alkunn og réttir aðilar staðráðnir í að leysa málið.

Allir eru sammála um að atvinnuleysi er böl.  Stöðugt er kallað eftir nýjum atvinnutækifærum.  Það þarf svo sem ekki að endurtaka það en hvarvetna þar sem maður kemur erlendis, er sami vandi sama ákall.

Hver á að skapa þessa vinnu?  Margir horfa til ríkisins.  Hvað segir Þráinn Bertelsson alþingismaður nú í VG um þetta efni

„ Hvað varðar atvinnuuppbyggingu þá fæ ég gæsahúð þegar yfirlýstir einkaframtakssinnar byrja að væla um fyrirgreiðslu við atvinnurekstur, sérlög og undanþágur í stórum stíl og helst styrki líka. Grundvallarskylda ríkisins við atvinnulífið er að tryggja frið og öryggi og réttláta lagaumgjörð svo að framtaksamir einstaklingar hafi svigrúm til starfa. Ríkisstjórnin á ekki að búa til störf. Það eru nú þegar of margir sem starfa hjá ríkinu. Við þurfum fyrirtæki hérna sem geta borgað öðrum en forstjórunum mannsæmandi laun og við þurfum stórhuga athafnaskáld sem vilja sjá drauma sína rætast - en eru ekki stöðugt að reyna að upphugsa leiðir til að geta tappað af ríkinu."

Mikil sannindi, sem verða ekki betur orðuð, jafnvel þó íhaldsmaður ætti í hlut.  Það þarf einfaldlega athafnaskál á vettvang til að gera og breyta hlutunum.  Endalaust ákall um að það vanti stefnumörkun ríkisins í þessu og hinu,  og þess vegna sé ekki hægt að gera eitthvað, er ekki til í bókum athafaskálda.   Þannig fólk tekur af skarið.  Mér finnst ég sjá þetta gleggst í krafti ferðaþjónustunnar og einhverra hluta vegna kemur Siglufjörður upp í hugann.

Besti flokkurinn, eins árs afmæli.

Stórsigur Besta flokksins ( BF )  í Reykjavík var að sjálfsögðu stór pólitísk tíðindi í s.l. sveitarstjórnarkosningum.  Enn í dag er spurningin þessi, var/er þessi flokkur í pólitík í alvöru, eða fór grínið úr böndum og þess vegna er flokkurinn ennþá til.

Í viðtali við Ævar og Jón Orm í landið rís 29.5 s.l. fer Jón Gnarr yfir sviðið á þessu eins árs afmæli flokksins.  Hér endursegi ég þetta viðtal með mínum orðum:

• BF var afsprengi kreppunnar, allir voru búnir að gefast upp á hinum flokkunum. Við í BF deilum því að ýmislegt sé að laga. Má þar nefna samræður, og meðvitund gagnvart öðru fólki, hvernig við tökumst á við vandamál, samskipti og viðhorf til fjölmiðla. Öll erum við í BF mjög friðarsinnuð. Friðsamari samskipti milli allra gæti verið okkar boðorð. Það hefur í okkar samfélagi, borið á andlegu og líkamlegu ofbeldi. BF er andóf við reiðinni í samfélaginu, erum ekki að leita að sökudólgum, að kenna einhverjum um allt sem aflaga fór, „ the blame game,". Með því að vinna saman og í núinu, kemur framtíðarsýn, og ný stefna, ekki með einhverjum loforðalista,
• Við í BF þykjum innileg, við föðmumst mikið. Við í þessum hópi þekktumst ekki mikið áður enn við byrjuðum að vinna saman. Það hefur skapast einlæg vinátta í þessum hóp, og samstaða um að við megum ekki gefast upp fyrir verkefninu. Mottó okkar er, við eigum að vinna saman,
• Alltof lítinn tíma fyrir framtíðar pælingar. Við þurfum að setjast niður og skoða, verkfærið BF, og hver er okkar pólitík, það er ekki ljóst. Við getum þó sagt að við erum höll undir, líberal - sósíalisma. Eigum ýmislegt sammerkt með grænum flokkum Evrópu. Frelsi einstaklingsins er okkur mikilvægt, sem við sækjum til hægri. BF má ekki enda sem gáfumannklúbbur, má ekki slitna úr sambandi við fólkið.
• Sveitarstjórnarmál, er vanmetið svið í pólitíkinni. Landsmál eru alvöru stjórnmál segja menn, sveitarstjórnamál eru stökkpallur þangað. Í sveitarstjórnum er þetta, 90% almenn skynsemi. Þetta snýst um rekstur sveitarfélagsins frá degi til dags. Ég vona að BF bjóði næst fram í fleiri sveitarfélögum. BF veðrur að koma með skýra stefnu fyrir borgina. t.d í umhverfismálum, loftslagsmál, hann verður að hafa umhverfisstefnu. BF þarf að hlusta á fólkið varðandi þessa málaflokka og ræða lausnir, það vantar samræður.

Það er ekki auðvelt að átta sig á þessu öllu, eða því hvað BF stendur fyrir. Mér finnst Jón Gnarr tala eins og Hanna Birna í mörgum málum. Það er ekki nokkur vafi á því að BF hefur komið inn í íslenska pólitík með eitthvað nýtt að mati stórs hóps.  Erlendir aðilar fylgjast með flokknum í þeirri vissu að hann sé að gera nýja hluti. Þó reiði í garð fjórflokksins hafi verið byrjunin, þá er sú reiði enn fyrir hendi og stór hópur að leita að einhverju nýju.  Það er í reynd sorglegt að heyra þá skoðun að allt sé betra en núverandi stjórnmálaflokkar.

Má summera upp BF þannig:

• Friðarsinnar,
• Samræðupólitík, þar sem markmiðið er einfaldari umræða, látum sérfræðingana um annað,
• Meiri vinátta, meiri samkennd, verum mannleg en ekki ofurmenni sem allt vitum,
• Flokkur sem vill brjótast út úr hefðinni, umræðuhefðinni, auðhyggjunni.

Ég mun fylgjast með BF af áhuga og hans lausnum. Stjórnmál snúast um betra mannlíf og hamingju, mögulega hefur BF bent á leiðir á þeirri vegferð.