Aukið skrifræði í öllum rekstri.

Þeir sem eru í rekstri kvarta sáran undan auknu skrifræði.  Skrifræði í þeirri mynd að stöðugt þarf að gefa allskonar upplýsingar til opinberra- eða hálfopinberra aðila.  Þessi skjalagerð hefur í gegnum árin orðið sífellt umfangsmeiri og til að hafa þetta í lagi, krefjist þetta aukinnar vinnu eða jafnvel nýrra starfsmanna. Mönnum svíður það á erfiðum tímum að eyða tíma og fjármunum með þessum hætti.  Sé þetta pappírsflóð ekki í lagi, stendur ekki á hótunum eftirlitsaðila.  Eftirlið þarf jú að hafa tæki til að kúska liðið.
Reyndar er þetta ekki bundið við Ísland, fyrirtæki í Evrópu kvarta hástöfum yfir þessu sama.
Aðilum í rekstri gremst þessi þróun, sem læðist inn í þeirra tilveru og daglegt amstur.  Rekstraraðilar sjá fyrir sér her manns, hið opinbera, sem sífellt setur rekstrinum skorður, og er oftar en ekki réttlætt með alþjóðlegum samningum. Kostnaður þess vegna á möglunarlaust að berast af rekstraraðilum.  Má sem lítið dæmi taka,  greiðslur starfsmanna í lífeyrissjóði, sem geta verið 20 talsins um allt land. Gera þarf skilagreinar og senda greiðslur í allar áttir.
Rekstaraðilar segja einfaldlega, stjórnvaldið ber enga virðingu fyrir okkur, þeim fjármunum og vinnu sem við hættum eða leggjum til rekstrarins. Það virðist ekki vera inn í myndinni að greitt sér fyrir þessa vinnu.  Það má jafnvel ganga svo langt að segja að litið sé á aðilar í rekstri sem hálfgerða glæpona. Þetta viðhorf bergmálar svo út í samfélagið og hefur áhrif á almenningsálitið.