Þetta er minn makríll !

Stöðugar hótanir berast frá ESB, ef ekki verður fallist á „ þeirra leið „  í makríldeilunni.  Mikið ber á milli aðila í hugmyndum um lausn deilunnar. Deiluaðilar eru brýndir af sínum mönnum, að gefa nú ekki tommu eftir. Að standa í fæturna, eins og heitir í dag.
Það er jafnframt alveg ljóst, að núverandi ástand, sem sé að deiluaðilar taki sér kvóta að eigin mati, leiðir til ofveiði og er engum til sóma.  Fyrir okkur íslendinga, sem höfum fylgt mjög ábyrgri stefnu í okkar fisksveiðistjórn er þetta óbærilegt ástand.  Fyrir ESB fiskveiðiþjóðir, sem um árabil hefur verið stunduð rányrkja á eigin stofnum, er vægt til orða tekið, falskur tónn í vandlætingu þeirra í okkar garð.
Núverandi vopnaskak deiluaðila minnir óneitanlega á fyrri landhelgisdeilur okkar. Minni í því sambandi á,  að þrátt fyrir mikil átök, var að lokum samið.  Í makríldeilunni liggur fyrir að leysa verður málið með samningum.
Hin svokallað makríldeila, er dæmi um eignaréttur á óveiddum fiski, sem flakkar um hafið í leit að æti og þekkir ekki landhelgismörk. Makríll er ekki eini flökkustofninn sem er í hafinu. Stöðugar breytingar á lífríki hafsins, gera það að verkum að enginn veit hvenær næsta „ makríldeila" mun koma.  Stóra verkefnið er að finna leiðir til að leysa deilur um flökkustofna.  Fyrir okkur er það spurning um Norður - Atlandshafið.
Rök í núverandi deilu eru innlegg í þessa umræðu. Bóndi á lamb, gangi það sumarlangt á landi annars bónda, á þá sá bóndi lambið? Íslendingar segja, við fóðrum hundruðir- þúsunda tonna af makríl fyrir ykkur, við megum alvega veiða úr þessum stofni eins og við ákveðum. Er það lausnin að rekja sig eftir leið nýtingaréttarins, sem oftar en ekki byggir á veiðireynslu?
Skortur á skýrum eignarrétti, orsakar ofveiði, aðilar beita sjálftöku og allir skaðast. Hótanir leysa engan vanda, ræða þarf leiðir, sem vísa veginn til framtíðar.

Athugasemdir

[Ívar Pálsson, 17.7.2013 kl. 11:54]

Sæll Jón Atli. Til þess að hægt sé að semja, þarf ekki aðeins samningsvilja, heldur þurfa grundvallar- forsendur að vera á hreinu. Breytt ástand í hafinu er eins og það er orðið, en ekki endilega sumarlangt. Ef samið er núna, án þess að taka verulega tillit til þess hver fóstrar þennan fisk (Ísland 27%?) heldur á því hvernig lífið var í gamla daga, þá er ESB að tala um kannski 3% kvótans! Svo er líka við Norðmenn að eiga vegna þessa.

Við förum gjarnan eftir veiðireynslu síðustu þriggja ára í kvótasetningu á Íslandi. Núna þegar rækjukvótinn kemst á aftur er það líkleg lausn. Svo virðist sem makríllinn festi rætur hér sem árlegur engisprettufaraldur, sem nýta ber af viti. Vilji til að semja á þeim nótum hjá ESB er nákvæmlega enginn og því erum við kannski um 17% markið, því að bilið á milli 3% og 27% er ansi langt!

[Ívar Pálsson, 17.7.2013 kl. 11:56]

Það gleymdist að bæta við: Athugið að 27% er 900% meira en 3%!

[Ívar Pálsson, 17.7.2013 kl. 11:58]

Afsakið, nífalt meira!

[Eyjólfur G Svavarsson, 17.7.2013 kl. 16:26]

Ef menn fást ekki að samningaborðinu þá auðvitað veiðum við í okkar fikteiðlögsögu það sem við viljum, og eins og við viljum. Ég er sammála Færeyingum um að það kemur þeim ESB ríkjum ekkert við hvað við ákveðum í okkar landhelgi, ef þeir geta ekki verið sanngjarnir í okkar garð, er ekki um neitt að tala.

[Jón Atli Kristjánsson, 18.7.2013 kl. 11:11]

Sæll Ívar, gaman að heyra í þér.  Alveg sammála þér og þeim rökum að meðan þessi fiskur hefur nóg að éta hjá okkur verður hann hér á okkar framfæri.  Ég vil að sjálfsögðu að við fáum sem mest af kvótanum.  Minn púntur var hinsvegar að fiskveiðiþjóðirnar hér við N- Atlandshafið verði að finna farveg varðandi meðhöndlun flökkustofna.  Það munu koma upp fleiri svona mál !