Laun Seðlabankastjóra.

Það verður að telja í meira lagi óvenulegt að Már Guðmundsson Seðlabankastjóri telji sig knúinn til að fara í mál við Seðlabankann til að fá laun sín leiðrétt.
Þegar betur er að gáð á þessi maður sem einstaklingur þann rétt, rétt eins og reyndar allir aðrir í okkar þjóðfélagi, að skjóta ágreiningsmáli  sínu til dómstóla.
Í upphafi er samið við Má um ákveðin launakjör af bankaráði Seðlabankans. Það er síðan Kjaradómur sem breytir þeim samningum og við þá breytingu vill hann ekki una.
Hann á auðvitað þann kost:

• Að gera ekkert og láta þetta yfir sig ganga,
• Að hætta,
• Að fara í mál, þ.e. sá kostur sem hann velur.

Í fljótu bragði má spyrja var ekki hægt að leysa þetta og spara stjórnvöldum þessi leiðindi.  Þegar á það er litið eru þar engir kostir góðir.  Til að hafa þessi línur skýrar var ekkert annað úrræði eftir, en málssókn, úrræði borgarans, úrræði þess sem beittur er órétti.
Þó málssókn viðist niðurlægjandi kostur fyrir alla er þetta mál þannig vaxið að það hefði verið að bæta gráu ofaná svart að læðupokast með lausnina. Hún varð einfaldlega að vera upp á borði, allra vegna.

Starf Seðlabankastjóra á Íslandi er mikilvægt, reyndar eins og þetta embætti í öðrum löndum.  Ólgusjór fjármálalífsins hefur gert það enn þá mikilvægara, en um leið er það í skotlínu átaka um stefnu og leiðir.  
Krafa dagsins er að Seðlabankinn vinni faglega og sé sjálfstæður í störfum sínum og honum sé stýrt af fagmönnum.  Már hefur fengið sinn skammt af gangrýni, en um það er ekki deilt að hann ef fagmaður á sínu sviði.  Hann á líka sinn borgaralega rétt og það að standa á rétti sínum, hefur aldrei þótt ljóður á nokkrum manni á Íslandi.