Kapítalistarnir - fólkið - og lífið eins og það var.

Í gamla daga voru þeir ríku ríkir og hinir fátæku fátækir. Stéttaskiptingin sýndi sig  og línurnar voru skýrar og klárar. Kapítalistarnir voru fyrirtækjaeigendur og stórbændur. Einhver millistétt var, en svo kom sauðsvartur almúginn, fjölmennur hópur sem hafði það skýtt og barðist fyrir vinnu og brauð á sinn disk.
Í dag er millistéttin fjölmennust, þeir ríku eru ennþá ríkari og þeir fátækari eru vissulega til. Auðnum er skelfilega misskipt.
Hefur almenn velmegun aukist, án alls vafa hér á vesturlöndum og á Íslandi. Íslandssagan talar þar skýrast fyrir 70-100 árum bjuggum við í moldarkofum.
Ísland hefur verið stéttlaust land, enginn kóngur eða aðall.  Í besta falli embættismenn, sem þó óðu í sömu drullupollunum og allir aðrir.   Stöku útgerðamenn, skipstjórar og stórbændur voru alveg eins ríkir og embættismennirnir, ef ekki ríkari. Við getum sagt að við höfum átt svona vísi af kapítalistum.  Við höfum hinsvegar alltaf stært okkur af þessu jafnræði sem hér hefur ríkt.
Útrásin og útrásarvíkingar breyttu þessu landslagi á s.l. áratug. Þá urðu til mjög ríkir einstaklingar, sem líka létu vita af sér.  Stöðutáknin voru allstaðar, þoturnar, bílarnir, húsin.  Margir hrifust með, en mörgum leið illa, þessi menning átti illa við okkar litla samfélag, passaði einhvernvegin ekki.
Nú 2011 er lífið á eyjunni okkar að komast aftur í eðlilegt horf. Útrásarvíkingarnir komnir á hausinn, eins og ofurdjarfir útgerðarmenn áður. Meirihlutinn hefur það svona skítsæmilegt, en allt ríkidæmið er horfið, alla vega úr augsýn.  Þegar tveir menn hittast er talað illa um allt og alla og það á við, our life is back to normal.