Hvað á ríkið að vera stórt?

Ég hef sýnt ykkur í fyrra bloggi mínum um þetta hvernig ríkið tekur sífellt stærri hluta þjóðarteknanna
til sín. Á 140 árum hefur hlutur ríkisins farið úr 10% í 50%

Stjórnmála - og embættismenn sýna einstakt hugmyndaflug í nýrri skattlagningu. Að embættismenn
séu hér liðtækir, er ósköp eðlilegt, ef farið væri að krukka í skatttekjur gætu þeir misst vinnuna.

Það er ástæða til að rifja það upp að reglulega kemur upp umræða um, að það verði bundið í
stjórnarskrá, hvað ríkisútgjöld megi vera hátt hlutfall af þjóðartekjum.  Skattgreiðendur - fólkið hafi einhverja vörn fyrir ásælni ríkissins.  Með öðrum orðum ég er tilbúinn að setja svona mikið í sameiginlega sjóð og ekki krónu meira.

Í stað þess eru þarfir ríkisins- fólksins óendanlegar. Það vita allir að ef þú ferð þá leið að taka tillit til allra bænarskráa eru bænirnar - þarfirnar endalausar.

Jóns Kristjánsson f.v. ritstjóri segir frá því að kona hans átti vitran hest. Hann hefði hiklaust kosið hann á þing. Í einni af sínum færslum fléttar hann saman skoðun einræðisherra Rómar og hestsins:

-  Segja nei við öllum bænaskrám, þær eru bara sérhagsmunir,

-  Hafa flatan skatt á öllu 20%,

-  Að valdatími ráðamann sé ekki lengri en 2 ár. ( segjum 5 til vara )

Það getur vel verið að við þurfum að láta hest segja okkur það, en allir þurfa aga. Skortur á aga var dýrkeyptur lærdómum s.l. áratugar. Sá sem hefur þá stöðu að fara sífellt í tékkheftið þitt, er auðvitað agalaus, þar til þú segir hingað og ekki lengra.

Athugasemdir

[Guðmundur Kjartansson, 22.7.2011 kl. 22:21]

Það er líka ágætur mælikvarði að skoða breytingar á fjölda ríkisstarfsmanna og á fjölda þeirra sem starfa við að skapa verðmæti. Framleiðslustörf. Raunhagkerfi. Vörur; matvæli, iðnaður etc.

Búið er að eyða skattstofnunum og þegar þetta lið er spurt á hverju eigi að lifa er svarið, einum rómi:

"The service economy"

[Sigurður Þorsteinsson, 23.7.2011 kl. 09:43]

Því miður förum við ekki reglulega yfir þessi mál. Ríki og sveitarfélög þenja út rekstur sinn, án þess að við hugleiðum hvort við séum á réttri leið. Svo koma stjórnmálamenn þegar reksturinn hefur tvöfaldast á fáeinum árum, og segja okkur að það sé ekki hægt að skera niður. Þá hækka þeir skatta. Við veitum þeim ekki aðhald.