Traust á ráðamönnum.

Það er bæði gömul og ný sannindi að það er auðvelt að glata trausti en erfitt að vinna það til baka.

Þegar einhver segist ekki treysta Alþingi á hann við þessa stofnun sem ekki sé treystandi eða eru það einstaklingarnir, þingmennirnir sem þar sitja.  Það er ástæða til að minna á að um helmingur þingmanna er nýtt fólk, og sem þingmenn höfðu ekkert með hrunið að gera.  Er það þá hinn helmingurinn sem ekki er  treystandi ?

Ef þú ekki treystir einhverjum, sem þú hefur treyst og reitt þig á, eru þín viðbrögð nú verð ég að taka stjórnina. Með þessum rökum hefur fólk ( Þjóðin ) brugðist þannig við að hún vill taka stjórnina til sín.  Krafan um þetta kemur að mínu viti úr mörgum hornum:

• Búsáhaldabyltingin,
• Ofurást á forsetanum, sem er „ fulltrúi fólksins „ og setur fótinn fyrir Alþingi þegar þarf,
• Krafa um breytingar á stjórnarskrá, og umræða um breytingar á valdmörkum. Í stjórnarskrána verði sett ákvæði, sem „ vond stjórnvöld „ fá ekki svo auðveldlega breytt,
• Beint lýðræði í auknum mæli, þjóðaratkvæðagreiðslur.

Allt ljóst dæmi um vantraust og ótta.  Hefur þá fólk misst alla trú á fulltrúalýðræði, fyrirkomulagi okkar á lýðveldistímum.  Sá sem ekki treystir, hefur brennt sig illa, hefur allar ástæður til að vantreysta öllum.

Allir sem glatað hafa trausti og vilja endurheimta það, standa frammi fyrir spurningunni hvernig er það endurheimt og á hverju á ég að byrja. Veltum þessu aðeins fyrir okkur:

• Byrjunin snýr alltaf að manni sjálfum. Hvað er það í mér sem gerir það að verkum að mér er ekki treystandi. Oft erfið sjálfsskoðun,
• Hvað var það í þjóðfélaginu sem gerði það að verkum að til valda komst fólk sem ekki var treystandi. Ef átt er við þingmenn þá voru þeir sannarlega kjörnir af fólki, fólki í flokkum, kjósendum í kjördæmum, fjölda einstaklinga,
• Höfum við skapað viðhorf auðhyggju og sýndarmennsku, sem getur af sér brengluð viðhorf og siðblinda einstaklinga.

Hvað sem okkur finnst um þetta, verðum við venjulegt fólk, að halda í von og bjartsýni.  Í þá von að við sem þjóð séum að læra lexíu, sem okkur hafi verið ætlað að læra.

Athugasemdir

[Sigurður Þorsteinsson, 7.3.2011 kl. 15:49]

Gott innlegg að vanda.

Eins og aðrir hef ég oft heyrt þá fullyrðingu að Alþingismönnum sé ekki treystandi. Það kallaði lengi vel ekki á nein sérstök viðbrögð, enda viðhorf annarra þeirra mál. Einn morguninn fær góður vinur minn mig með í kaffi út á Granda. Þar er þá kominn 12 manna hópur til þess að ræða þjóðmálin. Röggsöm kona tekur sig til og segist ekki treysta Alþingismönnum þeir séu allir vonlausir. Hafi brugðist. Ég spurði  hana hverjum hún hafi treyst áður og hvort þú þekkti þetta fólk, sem ekki var traustsins vert persónulega. Jú, hún kaus Samfylkinguna áður, og þekkti 4 þingmenn, 3 frá Samfylkingu og einn frá VG. Ég spurði þá aðra við borðið  hvort þeir þekktu þingmenn persónulega og hvort þeim þingmönnum væri treystandi. Það vakti athygli mína hversu margir þingmenn voru nefndir sem ekki nutu traust, og viðkomandi þekktu ekki.

Margir kjósendur sem kusu núverandi flokka til valda hafa orðið fyrir miklum vonbrigðum. Þá er réttast fyrir þessa aðila að segja núverandi stjórnarflokkum er ekki treystandi. Það er margt til í því. Það eru til svikulir eiginmenn. Það er vanhugsað að segja þá, að engum karlmanni sé treystandi. Það vita hinar hamingjusömu konur sem eiga okkur traustsins verðu afar vel.  

[Jón Atli Kristjánsson, 8.3.2011 kl. 00:22]

Takk fyrir þessa frásögn. Held að reiði fólks beinist að Alþingi og alþingismönnum, þeir eru auðveldur skotspónn þessa dagana. Það eru svo þekkt sannindi að þú skapar þína virðingu með framgöngu þinni og persónu. Það þarf ekki að spyrja að því hvar við félagarnir stöndum í þeim efnum.