Að berjast við sjálfan sig.

Hef verið að lesa Þórberg Þórðarson, líf hans á hans yngri árum. Þessi ritsnillingur, barðist við einstaka fátækt og örbyrgð á yngri árum, en ekki síst háði hann mikla áráttu við sjálfan sig. Hann var alltaf að setja sér lífsreglur:

• Sofa alltaf fyrir opnum glugga,
• Fara aldrei í kirkju, aldrei á her og aldrei á neinar aðrar trúarsamkomur,
• Þroska hugsunargáfuna.
• Hugsa aldrei um kvenfólk nema á sunnudögum,
• Osfv.

Hann braut svo þessar reglur og þjáðist af samviskubiti og sálakvölum.

Fátækt Þórbergs, var óskapleg, og hefði hann ekki komist í Unuhús hefði hann líklega dáið.  Hann var m.a. sífellt að berjast við skóleysi.  Var alltaf blautur í fæturna.  Lýsingar hans á götum borgarinnar á hans tímum benda frekar til þess að gúmmístígvél hafi verið besta skótauið frekar enn leðurskór.

Gunnar Thoroddsen var maður sem sífellt var að aga sig og bæta. Þetta kemur vel fram í nýrri ævisögu Gunnars, eftir Guðna Th. Jóhannesson. Gunnar, barðist við Bakkus sem ekki er auðveldur viðfangs  og var sífellt að skrifa hjá sér athugasemdir, sér til fróðleiks og uppbyggingar.  Mæli eindregið með lestri þessarar bókar.

Íþróttamenn kannast við þessa baráttu, sem skiptir öllu máli í þeirra árangri.  Fræði sem allt í einu hafa skotið upp kollinum, sem ekki síðri áhrifavaldur í árangri þeirra en líkamlegt atgervi og leik og æfingakerfi.  Ólafur Stefánsson handboltamaður, ræðir um innri íhugun og liðsanda. Til verður íþróttasálfræði og lærðar stuðningsgreinar íþróttamanna.  Ekki má gleyma stuðningsmönnum, sem nú hafa öðlast virðulegan sess í árangrinum með hrópum sínum og köllum. Tímarnir breytast svo sannarleg.

Allt þetta tal smitast svo á okkur almenning. Okkar innri barátta verður ekkert merkileg í samanburði við það sem stjörnurnar þurfa að berjast við. Við getum huggað okkur við það að þegar við horfum á öll átökin á íþróttavellinum, getum við setið með bjór í hendi til að róa taugarnar, lúxus sem leikmenn geta aðeins látið sig dreyma um.