Á að ganga frá Icesave ?

 Niðurstaða mín:

Þegar ég virði öll málsatvik, eins og þau eru mér kunn, sé ég ekki annað en við eigum að ganga frá Icesave málinu. Hér að neðan dreg ég saman nokkrar „ staðreyndir „ sem rökstuðning fyrir þessari skoðun minni.  Við þurfum að klára þetta mál og líta fram á veg. Við eigum að vera stolt af þeim stóra hópi fólks, sem komið hefur málinu í núverandi samningsstöðu, og út úr því klúðri sem málið hefur verið í.  Það þarf pólitískan kjark, fyrir alla flokka, að ganga frá þessu máli.

Fjárhæðir í spilinu:

Nú er álitið að samningsskuldbindingin geti numið um 47 milljarðar króna. Verði þróunin á eignasafni Landsbankans áfram hagstæð, eins og verið hefur undanfarið ár, mun þessi fjárhæð lækka enn frekar.

Miðað við þessar forsendur, er ljóst að núverandi samningsniðurstaða,  er allt önnur og mun hagstæðari en sú sem ríkisstjórnin gerði að lögum í árslok 2009. Þá var rætt um samning að fjárhæð tæpar 500 milljarðar króna.

Mun lægri vextir og vaxtaleysistímabil leiða til þess að ríkin deila með sér þeim kostnaði sem Ísland átti eitt að bera samkvæmt fyrri samningum.  Viðsemjendur okkar hafa fallið frá vaxtakröfum sem nema hátt í 200 milljörðum.  Einnig eru í nýja samkomulaginu endurgreiðslu- og skaðleysissamningar.

Vissulega er ákveðin áhætta í þessu máli, sem þó hefur ítarlega verið rædd og greind.

Réttarfarsleg staða:

Við höfum í núverandi samkomulag ítrekað að okkur íslendingum bæri ekki lagaleg skylda til að greiða þessa skuld Tryggingasjóðs. Langvarandi málaferli og átök, þar sem niðurstaðan er alltaf óviss, er ekki sérlega fýsilegur kostur.

Pólitísk lausn, eins og núverandi samkomulag er, er eina færa leiðin.

Pólitíkin:

Fyrir Sjálfstæðisflokkinn er það ekki auðvelt að klára þetta mál. Þar toga áhrifaöfl í flokknum í sitthvorn spottann.

Þingflokkurinn ákvað að gerast aðili að samninganefndinni. Ef hagstæðir samningar næðust, var ekki hægt um vik að hlaupa frá því samkomulagi. Stjórnarflokkarnir höfðu á þeim púnti, einfaldlega tryggt sér bandamenn.

Formaðurinn skautaði í Kastljósi fimlega framhjá spurningu um samþykktum Landsfundar, segir nýja forsendur á borði.

Hann á einfaldlega þá einu leið að berjast fyrir málinu innan flokksins. Flokksmenn mega ekki gleyma frábærri frammistöðu þingamanna Sjálfstæðisflokksins á  Alþingi sumarið 2009 með gerð fyrirvara og andstöðu við þá fyrirliggjandi frumvarp.

Afstaða Sjálfstæðisflokksins hefur verið ábyrg, ekki aðeins flokkspólitísk, heldur horft til hagsmuna, viðskiptalífs og þjóðarinnar allrar.  Ég ítreka þá skoðun mína að klára málið.

 

Athugasemdir

[Elle_, 4.2.2011 kl. 12:03]

Afstaða Sjálfstæðisflokksins hefur ekki verið ábyrg, heldur flokkspólitísk, og horfir alls ekki til hagsmuna þjóðarinnar.  Við eigum ekki og megum ekki vera ábyrg fyrir ICESAVE.  Það er engin ríkísábyrgð á ICESAVE samkvæmt neinum dómi eða neinum lögum eða neinu öðru.  Þú sem vilt borga ICESAVE, gerir það úr eigin vasa, ekki, ALLS EKKI, barnanna okkar.  

[Eyjólfur G Svavarsson, 4.2.2011 kl. 15:32]

Ég er sammála þér. Elle Ericsson.!!!!!!

[Sigurður Þorsteinsson, 4.2.2011 kl. 15:32]

Það á að leysa þetta dæmi hvað sem allri flokkspólitík líður.

Flestir voru á því í byrjun að skynsamlegast væri að reyna að leysa þetta mál með samningum. Ástæða þess var sú að það er alls ekki ljóst hvernig þetta mál færi fyrir dómstólum. Hagkvæmara væri að semja en að eiga hættu á slæmri niðurstöðu. 

Þegar fyrstu samningurinn, kenndur við Svavar kom fram var alveg ljóst að hann var afleitur, þrátt fyirr að ríkisstjórnin reyndi að koma honum í gegn. Jóhanna tók sérstaklega fram síðar að betra hefði verið að fá fagmann að samningsgerðinni. 

Samningurinn sem gerður var í lok síðasta árs, var allt annar og betri. Aðeins brot af þeirri skuðabirgði sem fyrri samningur átti að setja á okkur, var í þessum samningi. Ef samningurinn var innan þeirra marka sem ásættanlegur var talinn, áttum við þá samt að fella hann? Væri það ekki flokkapólitík, sem þjóðin hefur fengið upp í kok af?

Lítill hópur hefur haldið því fram að við ættum að semja ekki, heldur fara dómstólaleiðina. Það er sjónarmið. 

Þrátt fyrir að Alþingi samþykki þennan samning, er möguleiki á því að Ólafur Ragnar ákveði samt sem áður að láta þjóðaratkvæðagreiðslu fara fram. Það er ekkert að því, en æskilegast er að við förum yfir rök og gagnrök og á þeim grunni taka ákvörðun.