Að gera ekki neitt.

Þegar eitthvað gengur alveg fram af manni, hvað á maður að gera:

• Gera ekkert, láta þetta yfir sig ganga, eins og venjulega,
• Hringja í Útvarp Sögu og ausa úr skálum reiði sinnar,
• Skrifa blaðagrein og lýsa málinu, blogga, eða skrifa á Facebook,
• Beita stöðu sinni sem neitandi, hætta að versla við hlutaðeigandi, eins og Davíð gerði við forvera Arion banka ,hann tók út peningana sína,
• Efna til mótmæla, þá með leyfi lögreglu,
• Fara niður á Austurvöll og berja olíutunnur.

Flest flokkast þetta undir „ borgaraleg mótmæli „ af mildari gerðinni.

Mótmæli hverskonar eru mjög sýnileg þessa dagana.  Sýnileg í fleiri enn einum skilningi, því þeir sem mótmæla á Austurvelli eru blátt áfram í „ beinni „ því tugur öryggismyndavéla vaktar svæðið.

Ég er með skrifstofu í miðbænum og heyri vel þegar mótmæli byrja.  Hef oft komið á svæðið til að fylgjast með.  Langflestir sem mæta eru „ heiðarlegir „ mótmælendur, sem vilja hafa áhrif, finnst ekki hægt að gera ekki neitt.  Hinn hópurinn eru ofbeldisseggir sem smokra sér inn í hópinn, eru hættulegir og alltaf til vandræða. 

Það má segja að mótmælendur þurfi lögregluvernd fyrir þessum lýð. Aukin harka er öll frá þessum hópi komin.

Athugasemdir

[Bjarne Örn Hansen (IP-tala skráð) 28.1.2011 kl. 10:55]

Nei vinur, þetta er ekki rétt hjá þér, því miður.

Borgaraleg mótmæli geta oft dugað, og hef ég sjálfur stundað hana í fleiri ár.  Slíkt nægir sjálfum mér, einstaklingnum.  En borgaraleg mótmæli koma engu á framfæri, því ef stjórnvöld og stjórnarerindrekar væru svo heiðarlegir að hlusta á raddir annara, þyrfti engin mótmæli yfir höfuð.  Í flestum tilfellum, þar sem byrjað er á borgaralegum mótmælum er um að ræða athafnir yfirvalda sem eru í beinni óþökk almennings, og það af ásettu ráði.  Þegar svo er við sögu komið, hefur fólk aðeins um tvo kosti að ræða.

• Sætta sig við málin, og láta allt yfir sig ganga.
• Grípa til alltaf harðari aðgerða, og gera vopnaða uppreisn ef enginn önnur úrlausn finnst.

Að halda það að vopnuð uppreisn sé eitthvað slæmt athæfi, er bara kjánaskapur.  Það er hreinn aulaháttur að láta fara svona með sig, eins og við Íslendingar höfum gert.  Við erum að svíkja okkar eigin börn og barnabörn, til þess að sjálf geta lifað án háska ...

[Sigurður Þorsteinsson, 28.1.2011 kl. 17:01]

Við þurfum að velja friðsömu leiðina. Óróaseggina þarf að handtaka, en þá mótmælir  Álfheiður Ingadóttir alltaf, því annað hvort eru þetta hennar lið, snarvitlausir anarkistar, eða hún sjálf.