Auðlindir í dag og á morgun

Landrými:

Takmarkað landrými er eitthvað sem við á Íslandi þekkjum ekki, hvort sem er til bygginga eða ræktunar.  Í Þýskalandi er staðan sú, að þar verður ekki meira land tekið undir byggingar, ef á að byggja verður að rífa eitthvað annað niður.

Í dag fer fram skipuleg leit að landi til ræktunar. Kínverjar hafa tryggt sér mikið land í Afríku sem ræktarland. Ræktarland víða í heiminum er „ ónýtt „ vegna ofnotkunar kemískra efna, sama á við um grunnvatn á þessum svæðum.  Fjármagnseigendur sjá mikla möguleika í fjárfestingu í landi til matvælaframleiðslu.  Landrými er því auðlind.

Fegurð landsins:

Við höfum lengi litið á landið okkar, sem fallegt land, það sé hinsvegar hrjóstrugt og víða illa fallið til  ræktunar.  Vissulega er margt til í þessu og nægir að minna á að 60% landsins er öræfi með tilheyrandi gróðurleysi.

Hver hefði trúað því að öræfin væru auðlind.  Ferðamenn heimsækja okkur til að upplifa ósnerta náttúru.

Þannig er komið víða í Evrópu að þar er lítið eftir af ósnertu landi, maðurinn hefur umturnað þar hverjum bletti. Mannmergð er slík í vissum svæðum, að það er nær útilokað að vera „ einn „ 

Hreint rennandi vatn:

Styrjaldir eru háðar um vatn, þessa lífsgjöf mannkynsins. Hlýnun jarðar er að gerbreyta vatnsbúskap heimsins.  Maðurinn hefur hagað búsetu sinni m.a. með tilliti til aðgangs að vatni. Hlýnunin  hefur sett á stað atburðarrás, sem raskar öllu fyrra jafnvægi og forsendum. Fréttir af gífurlegum flóðum og svo þurrkum segir sína sögu.  Með þessu áframhaldi verður mest vatn á Grænlandi, stórfljót ( virkjanir ) þegar jökullinn bráðnar. Vatn er og verður auðlind.

Svona má halda áfram að telja.  Spurningin í þessu öllu fyrir okkur og börnin okkar, hvar stendur Ísland?  Svarið er vel, ef við sjáum möguleikana á hverjum tíma og allar auðlindirnar sem við eigum.

 

 

Athugasemdir

[Kolbrún Vala Jónsdóttir, 10.1.2011 kl. 16:16]

Já, við erum aldeilis rík að búa á Íslandi.  Það vita þeir sem hafa verið erlendis eða búið annars staðar, að aðgangur að hreinu vatni og náttúru er hvergi eins og hér.  Spurningin er bara, eigum við að selja aðgang að auðlindunum okkar?  Menn eru að reyna að telja fólki trú um að þetta sé í rauninni lán á landinu til afnota og við fáum greiðslur fyrir, en ég er þeirrar skoðunar að þetta sé afsal á eignarrétti okkar.  Ég skal ekki segja, en ég held að þettta sé hættulegt.  Ef þetta byrjar sem lán,  hvað kemur á eftir því?  Hve mikið ætlum við að lána/leigja/selja eða hvað þetta nú heitir.  Vitum við með einhverri vissu, hvaða áhrif þetta mun hafa?  Hvernig farið verður með landið? 

Við ættum að hugsa meira um hvernig við Íslendingar getum framleitt, notað og flutt út afurðir og orku okkar eigin lands.  Hugsa um það hve mikilvægt það er að nýta mannskap og kunnáttu okkar eigin fólks svo það þurfi ekki að flytja frá landinu í stórum stíl, vegna þess að það fær ekki vinnu hér. 

Ég kann ekki svörin eða lausnirnar á þessum vandamálum, ég væri kannski ekki að skrifa þetta hér og nú ef svo væri.  En mér finnst að okkur vegið. 

[Jón Atli Kristjánsson, 10.1.2011 kl. 17:52]

Mjög skynsamlegar hugleiðingar.  Langtímaáhrif af nýtingu jarðhita, til umtalsverðar orkuframleiðslu eru ekki þekkt. Alveg ljóst að þarna þarf að fara varlega, eins og reyndar í allri umgengni við náttúruna.

[Sigurður Þorsteinsson, 10.1.2011 kl. 21:59]

Jón, það er einmitt þessi hugsum sem við þurfum að leggja áherslu á. Hugsa í tækifærum en ekki bara niðurskurði og píningu. Takk.