Sjónvarpsveikin - saga með sannleiksívafi

Fyrir nokkrum árum var það í tísku, að vera breyskur, þið munið þetta seldi bækur og að því menn héldu, heilagir menn,  játuðu yfirsjónir og voru eftir allt saman eins og við hin. Þó það sé mögulega ekki í tísku í dag þá verð ég að játa það upp á mig, að ég er sjónvarpsjúklingur, horfi á allt, er alveg límdur við skjáinn. Skjögra í rúmmið á laugardagskvöldum, eftir 3-4 kvikmyndir með hausverk og óbragð í munni eftir allt ruslið sem maður hefur borðað. Ég er sjálfsagt einn um þetta allir aðrir kunna að velja og hafna.

Hvað haldi þið að hafi svo gerst. Gamla góða BÓ sjónvarpið mitt til 20 ára bilaði. Ég fór með það í viðgerð. Fékk hringingu frá verkstæðinu nokkrum tímum síðar, sjónvarpið ónýtt og spurt hvort ekki mætti henda því í ruslagám. Hamingjan sanna  " þarfast þjónninn " kominn á haugana og stórfjárfesting framundan, hvað kosta  eiginlega sjónvörp í dag.

Eftir nokkurt tímabil örvinglunar, skaut þeirri hugsun upp í kollinn, að í þessu væri fólgin von. Niðurstaðan var sú  að ekkert sjónvarp hefur enn þá verið keypt. Fyrir konuna er þetta ekkert mál, hún horfir mjög litið á sjónvarp. Fyrir mig gegnir öðru máli, sjónvarpssýki er ekki viðurkennd veikindi með latnesku heiti til dæmis " deleríum televisionensis " og meðferð því væntanlega ekki til. Þó ég sé ekki neinn fræðingur, lýsir sjúkdómurinn sér einhvern veginn þannig.

Fréttir í sjónvarpi kl. byrja 18.30 og standa á báðum stöðvum langleiðina til kl. 20.00. Á mörgum heimilum er þetta matartími. Okkar maður situr sem fastast og fylgist með á báðum stöðvum. Allt áreiti til annarra verka á þessum tíma veldur óbærilegum pirringi og vanlíðan. Úrræðið því oft að borða við sjónvarpið. Fyrst maður er sestur og búinn að borða er setið áfram. Það eina sem getur knúið okkar mann frá sjónvarpinu er klósettferð, sem þá er farin milli þátta, í auglýsingatímanum. Gestakomur eru að sjálfsögðu óvelkomnar, þær trufla uppáhaldsþáttinn, sem hann hefur fylgst með lengi. Að tala við okkar mann á þessum tíma er ónærgætni af verstu gerð, því þá er hætta á að missa af einhverju, tapa þræðinum, eða að poppkornið standi í honum.

Já þessi sjúkdómur er slæmur og bót í máli að vonandi eru ekki margir haldnir honum, nema ég.

Gleðilegu fréttirnar eru þær að þrátt fyrir mikil fráhvarfseinkenni líður mér betur. Ekkert sjónvarp hefur semsé verið keypt, í framhjáhlaupi,  hef ég uppgötvað að hægt er að hluta á sjónvarpsfréttir í útvarpi.

Nú hefur einnig skapast tími sem áður var ekki til. Hann hef ég notað í ræktina, fer þangað reglulega og horfi að sjálfsögðu á sjónvarpið meðan ég púla á hlaupabrettinu.

 

 

Athugasemdir

[Sigurður Þorsteinsson, 21.12.2010 kl. 12:02]

Þekki til þessa sjúkdóms af eigin raun. Fór í meðferð og áhorfsskammturinn er kominn undir 5 klukkustundir á viku. Fékk fyrst fráhvarfseinkenni, en það er liðin tíð. Ræktin öskarar á mig aftur. Önnur veiki tekin við. Bókaveikin.

[Kolbrún Vala Jónsdóttir, 22.12.2010 kl. 11:01]

Ég þekki þetta líka pabbi minn, sérstaklega eftir að ég hef verið meira heima, en það er tölvan sem er minn óvinur !!  Ég hef facebook opið þegar tölvan er í gangi og held að ég sé þannig að fylgjast með öllu sem er að gerast hehehehe. Fólk er mis duglegt að setja inn nýjan status, sumt er áhugavert en oftast er það nú ekki svo.  Ég hef tekið eftir því að ég kíki of oft á facebook, finnst ég vera að missa af einhverju ef ég geri það ekki.  Þetta er ekki góður ávani.  Ég þarf að venja mig af þessu og gera eitthvað meira nærandi við tímann minn. Hlakka til þegar ég fer að fara út með Tobbu og komast í ræktina og svona-gera eitthvað uppbyggilegt

[Sigurbjörg Eiríksdóttir, 22.12.2010 kl. 11:30]

Þessi var góður Ég get nú sagt að ég er bland af þér og dótturinni..Fréttum má ég helst ekki missa af..en er ekki með Stöð 2. Bý í dreifbýli þar sem ég þarf loftnet og svo vil ég ekkert vera að styrkja Jón Ásgeir. Svo er það fésbókin Reyni að stoppa stutt þar í einu en fer ansi oft. Og Moggabloggið..Má ekki missa af því heldur Svo ég þarf að skipuleggja mig við húsverk og barnapössun