Kvennafrídagurinn 24 október 1975

Á kvennafrídaginn 1975, vann ég í Landsbankanum, hagdeild. Konurnar í bankanum ætluðu allar á Lækjartorg.

Skynsamlegast hefði verið að loka bankanum, enda 80% starfsmanna konur.  Yfirstjórn bankans, lagði hinsvegar ofurkapp á það að hafa opið. Karlar voru fluttir til í bankanum svo þetta mætti takast.

Hvers vegna þetta var svona mikilvægt, vissi ég aldrei, fannst sjálfum að með því að loka, væri mikilvægi kvennanna í bankanum staðfest, og allir ættu að standa með þeim.

Ég man að ég var settur til starfa í sparisjóðsdeild aðalbankans. Starf sem ég þekkti eftir að hafa unnið þar áður. Sem betur fer var ekkert að gera og við þarna  mest upp á punt.

Eftir fundinn komu stelpurnar svo til baka, mest til að skoða okkur og hlæja að okkur, enda við heldur ámótlegir, kvenmannslausir.  Mig minnir að þær hafi svo farið heim.

Allir sem upplifðu þennan dag fundu að eitthvað hafði gerst. Samstaða kvenna á þessum degi, var stórkostleg, það lá einhver breyting í loftinu.  Það þarf gáfaðri mann en mig til varpa einhverju nýju ljósi á þessa tíma, en máttur fjöldans  sýndi sig svo sannarlega á þessum degi.

Þeir sem vilja breyta einhverju, get verið vissir um að það er hægt. Þökkum fyrir það þjóðfélag, þar sem þetta er hægt, og enginn þarf að óttast að hann verði drepinn fyrir tiltækið.

Allt sem gerðist á kvennafrídaginn  1975 var friðsamlegt.  Konurnar voru uppá klæddar og flottar.  Áhrif fundarins á Lækjartorgi þennan dag, voru ekkert minni, en þau skrílslæti og meiðingar, sem sett hafa svip sinn á síðari tíma mótmæli.  Rekum af höndum okkar það fólk sem sýnir meðborgurum sínum og lögreglu þessa hlið á íslensku þjóðfélagi.